Onları Peru’daki Japon Büyükelçiliği işgal eylemi ile tanımıştık. Taa
oralardan umut olmuşlardı, ışık
olmuşlardı yüreğimize. 127 gün eylemin hazırlanış biçimi, eylem sırasında etik...
Bu yazı internet aracılığı ile elimize
ulaştı. Çevirip yayınlamayı süreç açısından uygun bulduk. Dünyanın neresinde olursa olsun emperyalizmin politik tutsakları teslim alma ve yok etme politikaları aynı. Tıpkı IRA, RAF ve Kızıl Tugayların tutsaklarına olduğu gibi Peru’da da aynı yöntem. Onların bizden bir istekleri var. “Lütfen bu eylemi desteklemek için
konsolosluklara ve elçiliklere mektup
gönderin”

Peru’da 11 Mayıs 2000 tarihinden beri politik tutukluların anneleri açlık grevinde...1 Mayıs’tan beri, politik tutuklular Victor Polay, Pieter Cardenas ve Miguel Rincon süresiz açlık grevinde.
Tupac Amaru Devrimci Hareketi’nin (MRTA) üç militanı, Calloa Adası’ndaki “Yüksek Güvenlik Hapishanesi”nin bodrumunda betondan yapılmış hücrelerde hapsedilmişlerdir.
5 Mayıs’ta Hamburg’daki dayanışma organizasyonu Rote Hilfe, Victor’un annesi ve diğer bir tutuklunun annesi ile telefon ile görüştü. (Kimliğini korumak için, bu röportajda o Maria diye adlandırılıyor.)

Rote Hilfe: Açlık grevcilerinin talepleri nelerdir?

Otilia Polay: Onlar dünyadeki en basit şeyleri istiyorlar: İzolayonun sona erdirilmesini... Onlar Peru’daki hapishanelerde bulunan diğer tutuklular gibi muamele görmek istiyorlar. Aileleri tarafından ziyaret edilmek istiyorlar. Avukatları ile görüşebilme hakkı istiyorlar. Bunlar temel şeylerdir. Yani onlar serbet bırakılmayı filan istemiyorlar. Avluya çıkabilme hakkı, yakınları ile direkt olarak görüşme ve konuşma hakkı... Bütün istedikleri bu...
Maria: Tutukluların talepleri 4 noktada özetlenebilir: İzolayonun sonlandırılması, anti-terör yasasının kaldırılması, bilgi ve iletişim araçlarının girişinin sağlanması ve yakınları ile haftalık görüşme izni...

Rote Hilfe: Bu talepler, geçen Ekim’deki bir ay süren açlık grevi sırasında da vardı. Ekim’deki eylemin etkileri neler oldu?

Otilia Polay: O zaman (Ekim’de) başarılı olamadılar. Açlık grevini sonlandırdıklarında, insancıl iyileştirmeler yapılacağına dair sözler verilmişti, ancak olmadı. Hem de hiçbir şey olmadı.
Maria: Şu anda durum özellikle ciddi, çünkü Peru’da bu konudaki gerçekleri dışarıya açıklayabilecek tek bir iletişim aracı yok. Sizin duyabileceğiniz tek haber, sürmekte olan bir açlık grevi olduğudur. Sizin de bildiğiniz gibi, Peru’da özgür bir basın yoktur. Özellikle, “terörizm” sözkonusu olduğunda, konu ile ilgili herhangi bir şey söyleyebilmek mümkün değildir. Bunu yaptığınızda kötü şeyler olur, çünkü “terörizm” nedeniyle hapiste olan biri adına konuşursanız, siz üzerine çarpı atılmış bir hedef olursunuz. Yaşamınız çok zorlaşır. Yani böyle şeyler hakkında konuşmak mümkün değildir, “terörizm” nedeniyle hapiste olan biri adına eylemde bulunmak mümkün değildir. Bu nedenle hiçkimse birşey söylemiyor, hatta insan hakları kuruluşları bile...
Rote Hilfe: İzolasyondaki tutukluların günlük yaşamları nasıl?

Otilia Polay: Onlar 7 yıldan fazla süredir insanlık dışı koşullarda bulunuyorlar. Gerçekten de mezar olarak adlandırılabilecek hapishane hücrelerinde tutuluyorlar. Bu hücreler 180 cm genişliğinde ve 200 cm uzunluğundadır. Sahip oldukları tek mobilya 50 cm’lik bir beton parçası. Aynı şekilde tuvalet hücre duvarına monte edilmiş halde. Öyle ki eğer tutuklu su kullanmak isterse, bunun için talepte bulunmak zorundadır. Tamamen betondan yapılmış olan hücre 3 metre yüksekliğindedir. Tavanda, ışık girmesi için 15x15 cm boyutlarında küçük bir pencere var. Bu nedenle tüm gün boyunca hücreler çok az aydınlanıyor.
Bir duvar ise hücreye yemek girişi için kullanılan 30x10 cm boyutlarında bir yarığı olan çelikten yapılmış. Bu nedenle tutuklular yiyeceklerini yüzlerini dahi göremedikleri birilerinden alıyorlar. Radyo, gazete, dergi sahip olmalarına ise izin verilmiyor. Dış dünya ile ilgili bilgi verebilecek herhangi bir şeye ahip olmalarına izin verilmiyor.

Rote Hilfe: Tutuklular ziyaretçilerine ile görüşebiliyorlar mı?

Maria: Bize açlık grevi başladığından beri izin verilmiyor. Daha önce de genellikle ayda bir kez yarım saat süreyle ziyaret etmemize izin veriliyordu.
Otilia Polay: Sadece iki akraba için ziyaret hakkı var. Bunlar yakın akraba olmak zorunda. Örneğin anne, baba, çocuklar, eş gibi. Başka kimseye izin verilmiyor. Arkadaşlar veya diğer yakınların ziyaret etmesi mümkün değil. Avukatların tutukluları ziyaret etmesi içinse fırsatlar çok sınırlı. Tutuklular Human Rights Ombudsman’a Adalet Bakanlığı’na mektuplar gönderiyorlar, fakat yazdıklarının hiçbiri hiçbir zaman yerine ulaşmıyor. Biz birkaç yıldır bir trajedinin içinde yaşıyoruz.
Ben dünyanın herhangi bir yerinde Peru’dakine benzer bir adalet sistemi olduğunu düşünmüyorum. Bunların hepsi tutuklulara karşı öç alma eylemidir; çünkü onlar, belli anlaşmaları imzalamayı reddediyorlar. Tutuklular politik inançlarını bırakmaya razı olmuyorlar.