Ama çocuklardan kaçamadım anne.
Ölesiye ve çokça sahip olmak istediğim
ve bir solukta binlerce edindiğim,
bu küçüklerden kaçamadım.
onları unutturacak ıraklığa varamadım.
Onların sıkılı yumruklarını,
umutsuzluklarını ve sonbaharlarını,
bir çatışma anı gibi yaşanan çocukluklarını,
şölensiz ve yıldızsız yaşamlarını
atlayamadım...

Açlığın ve annesizliğin,
soğuğun ve çıplaklığın
ölesiye titrettiği bu bebelerin;
çaresiz ölümlerinden kopup da,
dönmenin yolu yoktu,
kuşatılmış ve kuşanılmış kovuklara...

Zifiri sefaletlerden
ve kan kırmızı acılardan çıkamadım.
Bu çocukların gözlerinden,
bu sürgülenmiş zindan karanlıklarından,
bu ıssız, insansız, ekmeksiz ve şevkatsiz
doğum ve ölüm tarihleri belirsiz,
ağıtları yankısız, gözyaşları yargıçsız çocuklardan,
kaçmanın yolu yoktu anne...

Amerikalı'nın Vietnam'da beynime dayadığı,
namlunun ucunda titreyen beş yaşımı düşün.
Kucağında sardığın bir yaşdönümümde,
Halepçe günümüzde,
bu dünyadan birlikte göçümüzü düşün.
Kara memelerinde
süt bulmak için çırpındığım
Afrika utancımızı düşün anne...
Beni sadece,
Serhildan çocuğu olmak için
doğurduğun
Ortadoğulu acılarımızı anne...

Sırtında ben, kucağında kardeşim,
yakılmış köylerden gece firarlarımızı düşün.
Anne, beni Vietnam'da, beni Küba'da,
beni Filistin'de, Afganistan'da,
Beni Cezayir'de, Angola'da,
Beni Kürdistan'da düşün anne.
Ya da beni ülkemin varoşlarında,
çöplüklerde ve ekmek kuyruklarında,
düşün sadece...

Ay vurmuyor anne onların yaşamına,
onlar, atlı karıncaları tanımıyorlar.
Salkım saçak kuytularda,
tiner çekiyorlar körpe ciğerlerine
ve çocuk etlerini satıyorlar
Uzakdoğu pazarlarındaki dolarlara...

Onların sokulduğu dehlizler tam bir girdap,
onlar mevsimleri göremiyorlar.
Onları mor sarmaşıklarla darağaçlarına çıkarıp
sevgisiz duruşmalarda asıyorlar anne.
Şarkı söylemeyi bilmiyorlar,
saçlarının okşanmasının cennetini.
pembe karanfilleri tanımıyorlar.
Fahişelik, kan, açlık, tekme ve karanlık
kara bir namlu gibi çalmış çocukluklarını
ve bütün yaşamlarını anne.

Çocuklar,
mapus damlarının
anlamsız tutsaklıklarıyla
girdiler yaşamıma.
Vietnamlı çekik gözleriyle.
böldüler uykularımı.
Kirpikleri hançer arap
intifada taşlarıyla.
Çaldılar sabahlarımı zenci acılarıyla
Sonra Kürt serhildanlarıyla.
ondört onbeş yaşlarında,
dağlarda ,
birer şahin edasıyla,
ölümü fethettiler çocuk coşkularla
ve uçtular varmadan farkına,
beynimin en görkemli semalarında...
Çocukların gözlerinden kaçamadım anne.

Ve belki de anne,
adanmıştır,
sadece onların gözlerine;
benim yaşamım...