"Büyük Tıkanıklık" sürüyor...
Türkiye, bütün tarihinin en ağır kaosunu yaşıyor bugün. Üstelik, kaos, yapışkan ve yoğun havasıyla tüm yaşamın üstünü örtmekte, toplumsal sürecin unsurlarının hepsini etkisi altına almakta...
"... Kurtuluşlarının ne zamana kaldığını artık düşünmeyen, bir daha geleceğe doğru bakmamaya, daima bakışları yerde yaşamaya kendilerini zorluyorlardı..." Veba günlerinin insanlarını böyle tanımlıyordu Camus... Ve aslında "kaos" denilen olguyu da tanımlamış oluyordu.
Bugün, korkunç yoksullukların şatafatlı zenginliklerle yanyana durduğu bir ülkedir Türkiye…
Bugün şu ülkede şu enflasyon denilen gösterge pek sık sözü edilen 12 Eylül öncesinden kat kat yüksektir...
Bugün, savaş ülkesidir Türkiye; bütün kaynaklarının dev parçalarını savaş makinesinin boğazından içeriye akıtan bir ülkedir...
Bugün, siyasal soytarılıkların ülkesidir Türkiye; tarihinde hiçbir zaman olmadığı kadar halkın güvenini yitirmiştir ülkeyi yönetenler...
Bütün bunlardan kaos çıkmamalıdır aslında!
Bütün bunlar, devrimci bir yükselişin ön verileridir, başka türlü yorumlanmaları da imkânsızdır. Eğer bütün bunlardan hızlı bir devrimci yükseliş yerine toplumsal bir boğuntu çıkıyorsa, sorun, yaşanan sürece müdahale etmeyi kendine misyon edinmiş güçlerin durumunda aranmalıdır. Yönetilenlerin yönetenlere zırnık kadar güvenmediği bir ülkede, bütün kaldırım taşları yerinden oynamıyorsa, bunun esas sebebi, herhalde, yönetilenlerin kendilerine ve kendilerine öncülük etmeyi amaçlayan güçlere olan bir başka boyuttaki güvensizliğidir.
Salt baskı ve salt çıplak terör, halkın pasifize edilebilmesi için yeterli unsurlar değildirler. Bu gerçek, bir çok kez kanıtlandı, bir çok kez öğrendik. Baskı, ancak karşısına aldığı gücün düzensizliği ve iradi davranıştan mahrum olduğu koşullarda yılgınlık etkisi yaratabilmektedir. Ve baskı gören gücün kendi güven noktalarını yarattığı, görüp tanıdığı koşullarda, artık bütün silahlar ve katliamlar etkisini yitirmektedir. Hatta, geçenlerde Gazi'de yeniden kanıtlandı; henüz böyle bir iradenin kendini ortaya koymadığı koşullarda bile halkın çıplak terör karşısına dikilmesi mümkün olabilmektedir. Bu sayımızda, sözkonusu olayların "ayaklanma" gibi kavramları zorlayarak abartılması tehlikesine dikkat çektik; ama hiç de küçümsemiyoruz öte yandan... Çok ciddi şeyler yaşanmıştır İstanbul sokaklarında. En azından gelecekte nelerin yaşanmasının mümkün olduğu görülmüştür.
Devrimci hareketin vebali ve görevi bu yüzden büyüktür. Yalnızca işçi sınıfı ve halkın geniş kesimleri değil, bizzat sol içersindeki samimi unsurlar da bugün bir Gordiom Düğümü'nün önünde durmaktadırlar. Bu düğüm çözülmeden Türkiye'de hiçbir şey çözülmeyecektir. Artık derinden anlaşılmaktadır ki, aslında Kürt sorunu da Türkiye'deki devrimci dalganın yaratılması sorununa fena halde endekslenmiştir. Artık her şey içice geçmiştir ve bütün bu yumağın tam ortasında "irade" sorunu durmaktadır.
İşte l Mayıs böylesi günlerde geldi. Bahar böylesi günlerde başlıyor...
l Mayıs, bir anlamda işçi sınıfı için, yoksullar ve ezilenler için, devrimciler için "yılbaşı" gibidir. Yeni bir süreç başlar l Mayıs'ta, başlamalıdır.
Bu l Mayıs'ı da böyle algılamalıyız. Yeni bir yıl... Yeni bir başlangıç...
Düğümlerin çözüldüğü ya da çözülmeye başlandığı bir yeni yıl...
Veba günlerinden, ışıklı ve aydınlık günlere yürünebilir, yürüyebiliriz...