Asılan, kesilen, linç edilen onca insanın ardından yeniden tartışılan ve yeniden gündeme getirilen idamlar neden tekrarlanmak isteniyor..?
İdam; ilgili devletin, ilgili ceza yasasını ihlal etmek ve bu ilgili ceza yasasının gereği, ceza yasasını ihlal eden insan(lar)ı, öldürmesi eylemliliğidir.
İdamın bilinen ve devletlere göre değişen çeşitleri, ayrı ayrı yöntemleri değişkendir. Buna göre Fransızlarda Giyotin kullanarak kafa kesme, Amerika'da, elektirikli sandalye, Osmanlıda kancaya asma ve meydanlarda ibret olsun diye iple asma... Ve birçok ülkede şırınga ile öl dürme, diri diri toprağa gömme, İslami geleneklere ve şeriata göre meydanlarda taşlanarak, kurşuna dizerek veya gaz odalarında son bulan onlarca örneğiyle de çoğaltabileceğimiz öldürme biçimleri. Tümü de devletler tarafından işlenen planlı cinayetlerdir.
Bugün için; İsveç, Norveç, Danimarka, İsviçre, Hollanda gibi ülkeler ölüm cezasını yasalarından kaldırmışlardır. Belçika ve Finlandiya da yasalarından ölüm cezasını kaldırmamakla beraber, bu cezanın fiilen uygulamasından kaçınılmış, diğer birçok ülkede ise eskisi gibi ölüm cezası uygulamaya devam edilegelinmiştir.
Bu uygulamayı, insanın planlı olarak öldürülmesi, tek başına bir insanın ölüm cezası ile cezalandırılması gibi sınırlı bir olay olarak görmemek gerekir... Bir meydanda veya gecenin karanlığına saklanarak, onlarca namlunun gölgesinde, korkularını yenmek için, bir binanın avlusunda ipi insanların boynuna geçirerek sallandırmak... Bu kadar da basit değil! Asanları ve asılanları ayırt etmek gerekir ve görüntüde, ipte sallananla ipte sallandıranların, o anın öncesine dayanan ve sonrasında da devam eden bir karşı karşıya gelme durumları vardır. Özünde idam, ya da başka biçimlerde ölümle cezalandırma, intikam duygusunun organize biçimde hayata geçirilmesinden başka bir şey değildir.
Ülkemizde de devletin, organize güç olarak sıkça başvurduğu yöntemlerinden biridir idam. Tarihimizde idam yoluyla öldürülen insanların sayısı da azımsanmıyacak kadar çoktur ve bunların başında da, asılarak öldürülenlerin en eski ve en bilinenlerinden, Şeyh Bedrettin, Pirsultan Abdal gelir. Ve yine yakın tarihimizde Deniz GEZMİŞ, Yusuf ASLAN, Hüseyin İNAN da devletin planlı cinayetlerinin somut örnekleridir. Adnan Menderes ve arkadaşlarının idamı da, burjuvazinin iç çatışmalarının yansıması olarak gerçekleşmiştir.
Yaşadığımız son yirmi yılda, asılan veya başka biçimlerde öldürülen insanların toplamı yüzleri geçmektedir... Asılarak öldürülenlerin dışında kurşuna dizilerek, işkence ve yargısız infazlar yoluyla da onlarca insan öldürülmüştür. 12 Eylül cuntasının iş başına gelmesiyle, daha da pervasızca sürdürülmüştür devletin cinayetleri. Cunta öncesi, mahkemelerce verilen idam cezaları infaz edilmemiş, cuntanın iş başına gelmesiyle peşpeşe uygulamaya geçilmiştir. Burada dikkati çeken, önceki yıllarda da olduğu gibi, bekletilen idam dosyalarının hızla uygulamaya konulması, bu uygulamaların hayat bulması içinse ilk başlangıçta tepkilere yol açmamak için, toplumun propaganda yoluyla hazır hale getirilmesi ve ilk uygulamanın da tercihen adli suçlu olması. Ardından da siyasi tutsakların idamlarını "yasalar" gereği(!) infaz etmek. Toplumu buna hazırlama süresinde, henüz davaları cunta mahkemelerinde başlamayan devrimcileri alelacele yok etme planlarını yürürlüğe sokarak, az insan asmayı planlamıştır. Zira tutsak devrimciler, cunta şeflerine veya onların efendilerine göre zaten suçludurlar ve ölmelidirler.
Devlet, idam veya başka biçimde, yasalarıyla insan öldürme eylemliliğini yerine getirmekte zorunludur, çünkü suça verilen bir ceza değil, siyasal iktidarını korumak için bir sindirme eylemliliği olarak düşünmekteler.

SİYASAL BİR TERCİH
Toplumsal süreçlerin evrimleşme ve gelişme süreçlerinde yaşanan sınıfsal ayrışma ve bu ayrışmaların yarattığı sınıfsal çatışmalar, kaçınılmaz olarak gücü elinde bulunduranlarla, güçten yoksun olanların, yani gücü elinde baskı ve tahakküm için kulananlar ile, bu güç altında ezilen, sömürülenlerin çatışmasından başka bir şey değildir. Yaşanan çatışma süreçlerinde, egemenlerin tahakkümleri karşısında hak arayan, toplumun veya insanlığın geleceği bakımından önemli sayılabilecek eylemliliklerde bulunanlar, egemenler tarafından ölümle cezalandırılmışlardır. Engizisyondaki Galile'den, Hitler'in gazabına uğrayan bilim adamlarına ve günümüze dek ölüm cezası bir tek şey için tercih edilmiş ve uygulanmıştır, o da siyasal iktidarlarını korumak ve devam ettirmektir. 12 Eylül cunta'sının şefi olan Kenan Evren, "asmayalım da besleyelim mi" diyerek, anayasayı silah yoluyla değiştirmeye teşebbüs etmek ve Maksist-Leninist düzen getirmek "suçlarını" işleyen devrimci tutsaklara ön gördüğü ölüm cezasını, en açık bir dille söylemiştir. Kendi ön gördükleri yasalarla bile yargılandığında idam edilmemesi gereken bir insan, henüz 17 yaşında olan bir devrimci Erdal EREN. "Suçu" devrimci olmak. Ve Erdal'ın yargılanması da(!) bir buçuk ayda tamamlanıp bitirilmiştir. Ve yine Amerikalılara karşı bir eylemlikte yakalanan, yargılama(!) sonucu ömür boyu hapis verilen, daha sonra mahkemelerde İsrail Siyonizmini lanetleyen ve İsrail'in Filistin halkı üzerindeki baskı ve katliamlarını protesto etmek için bu eylemi yaptıklarını sölemeleri üzerine, Amerikalı efendilerinin isteği üzerine, o günlerde Türkiye'ye gelen Amerikalı efendilere 'kurban' biçiminde idam edilen Kadir Tandoğan ve Ahmet Saner yoldaşların öldürülmeleri de siyasal cinayet tercihinin örnekleridir. Aynı yıllarda, hatta günümüzde de siyasal faliyetlerinden dolayı aranır durumda olan insanlar için vur emriyle aranıyor ilanları asmak asıl derdin ne olduğunu kanıtlıyor. İnsanlardan önce resimleri duvara asılıyor.
Kenan Evren'in anılarında da yazdığı şu cümlelere bakalım... "Pisi pisine vurulmak istemiyorum. Konsey üyesi arkadaşlara, beni ve sizlerden birini öldürürlerse, en kıdemli arkadaşlar emir komutayı alır. Suikastçi örgüte mensup tutukluları kurşuna dizersiniz dedim". O Kenan Evren ki, devrimcilere ithaf ettiği suç ve cezayı, kendinin başını çektiği çete ile birlikte, yine devrimcileri asmak için dayanak yaptığı "yasalar" gereği aynı sonla buluşmalıydı..! Türkiye halklarına karşı işlediği suçlardan dolayı, bugün için yaşıyor olması, halk olarak onu beslediğimiz anlamına gelmez.

İDAM'IN YİRMİ YILLIK BİLANÇOSU!
27 Mayıs '60'tan Ocak '61'e kadarki dönemde 13 adli hükümlünün cezası infaz edildi.
6 Ocak 61-15 Ekim 61 arasında 12 kişinin cezası infaz edildi.
15 Ekim-12 Mart 71 yılları arası 43 adli hükümlü ve 2 siyasi tutsak idam edildi.
1964 yılından 12 Mart cuntası'na kadar geçen sürede ise TBMM, idam kararlarını onaylamadı. 12 Mart 1971'den 14 Ekim 1973 tarihine kadar 14 adli hükümlü ve 13 siyasi tutsak asıldı.
14 Ekim 1973'ten 12 Eylül cuntasına kadar geçen süre içinde TBMM yine idam kararı vermedi. Bu dönemde Yargıtay'ın onamasına karşın 10 idam kararı Meclis gündemine alınmadı. Bu 10 kişinin infazı da 12 Eylül cuntasından sonra gerçekleşti.
12 Eylül 1980-25 Ekim 1981 arasında, başta Necdet Adalı, Erdal Eren, 25 Haziran 81 Kadir Tandoğan-Ahmet Saner olmak üzere MGK döneminde 12 siyasi tutsak ve 1 adli hükümlünün infazı gerçekleştirildi.
25 Ekim 1981-14 Ekim 1983 yılları arasında 37 kişi infaz edildi...
6 Kasım 1983 seçimlerinden sonraki ANAP döneminde de iki siyasi tutsak; 7 Ekim 1984 İlyas Has ve 25 Ekim 1984 Hıdır Aslan olmak üzere, 12 Eylül cuntası döneminde idam bilançosu 49 kişi oldu.
Bu cezaların tümünün gelişigüzel değil, maksatlı ve siyasal bir baskı aracı olarak verildiği de açıktır...

BİZİ ASMAK KURTULUŞUNUZ MU ?
Oligarşiye soruyoruz: Efendilerin, saraylarının bahçe yolu üzerindeki ağaçlara Spartaküs'ü çivileyerek asmaları, Şeyh Bedrettin'i Serez Çarşısı'nda, Pirsultan Abdal'ı Sivas'ta, Deniz, Yusuf, Hüseyin'i 6 Mayıs sabahında, Erdal Eren'i, Kadir Tandoğan'ı, Ahmet Saner'i, Necdet Adalı'yı, Hıdır Aslan'ı, İlyas Has'ı ve onlarca devrimciyi asmakla, sokak ortasında kurşuna dizmekle, onlarca devrimciyi işkencehanelerde katletmek ve yüzlercesini yıllarca tutsak koşullarında işkence altında tutmakla, kendinizi ve iktidarınızı daha ne kadar koruyabilirsiniz? Halkımızın yükselen mücadelesi karşısında korku ve her türlü zulümünüzün para etmediğini, bugüne kadar yürüttüğümüz mücadele ile bunları da aşacağımızı bilmelisiniz. Şehitlerimizden aldığımız geleneğimiz ve haklılığımızdan aldığımız güçle, bugünden sonra da bağımsızlık, demokrasi, sosyalizm mücadelemizde örgütlü gücümüzle devam edeceğiz.

YA ÖZGÜR VATAN
YA ÖLÜM!