Çöpler, çöpler ve çöpler altında kalan, ölen insanlar... Her ölüm trajik midir? Bu, nereden baktığımızla, tarih ve toplum karşısındaki konumumuzla ilgilidir. Çöpler altında kalarak ölen insanların, önceden yazılmış bir tarihin kaçınılmazlığı altında da kaldıkları gerçeği dikkate alındığında, bu trajik bir ölümdür. Ve trajedinin komediye yaklaşan bir aşırılığı vardır: Şehir insanı layığını bulmuştur, ona en çok yakışan ölüm "sorgusuz infazlar"dan, trafikten, hava kirliliğinden, vs. değil, çöplerden gelecektir...
Çöpler, bizim çöplerimiz, tüketmek için ürettiklerimiz, artıklarımız! Şehir insanı plastiklerden, naylonlardan, teneke kutulardan, kağıtlardan, yemek artıklarından oluşan dev bir buzdağının yaratıcısıdır. Şehir insanı öyle bir tüketim alışkanlığı edinmiştir ki, gündelik hayatında sadece kullandığı nesneleri değil, duygularını, düşünceleri ve kendi hayatını da tüketmek üzere yaşar. Şehir insanı, ürettiğini sandığı her şeyin içini oyar, yarattığını sandığı her şeyi kemirir ve şehir, bu buzdan saray, bir "çöp bombası" olarak patlar.
Şehrin dış görünüşü bile olanca çirkinliği ve pisliğiyle, sanayi kapitalizminin artıklarının ve atıklarının toplamından başka birşey olamadığını her gün yüzümüze çarpmaktadır; şehrin dış görünüşü bile tahakkümün ve baskının kurumlaştığı bir alandan başka bir şey olmadığını göstermektedir... Ama şehrin dış görünüşünde egemen olan çirkinliğin, pisliğin, tahakkümün ve baskının gündelik hayatımızı örgütleyebilmesini sağlayan en önemli unsurlardan biri her gün yeniden tüketebilmek için üretmemiz, her gün yeniden çöpler ve artıklar yaratmamızdır ve bunların sabaha karşı toplanıp götürülmesi, yeni günlerin yeni çöplere ihtiyaç duymasındandır. Toplanıp götürülen çöplerin patlaması ve ölümü getirmesi şehrin görüntüsüyle gerçeğinin örtüşmesidir.
Şimdi sırada lağımlar var: Şehrin insanı boka layıktır! İdrar denizlerinde yüzmek, dışkılar altında boğulmak için tüketmeye devam!
Çöp dağlarında ve kanalizasyonlarda yaşayan insanlar ise, bir gün tercihlerini değiştirir ve şehir
bombaları altında ölmektense kendi bombalarını patlatırken ölmeyi göze alırlarsa, o zaman şehrin örgütlü tahakkümü nereden geldiği belirsiz darbelerle çatırdar ve bu kez ölüm, bir şenlik havasında, yine çöpler, çöpler ve çöpler altında yaşanır...