Güney’e Operasyon: Zafer mi İsteniyor, Yoksa Yalnızca Sefer mi?
Olabileceklerin bir bölümünü tahmin etmek de zor değildir. Öncelikle bir yandan büyük kentlerde patlayan bombaların ve “şehri havaya uçurmaya hazırlanırken kıskıvrak yakalanan örgüt üyeleri” haberlerinin ortamı iyice germesi ve sonuçta Güney operasyonu için adımlar atılması mümkündür. Öte yandan Irak sınırının türlü çeşitli “Kardak” krizlerine gebe olduğu da söylenebilir. Bu tür krizlerin yaratılması kolayca mümkündür ve zaten bu konuda uzmanlaşmış askeri-sivil-medyatik kadrolar da yeterince mevcuttur. En son çıkan “peşmerge krizi” tam da bu türden bir durumdur. Açıklamaya göre, Güney Kürdistan’da “sivil olarak intikal eden Türk askerlerine peşmergeler silah çekmişler”dir. Ortaya çıkan yaygara sırasında kimsenin sormadığı soru; “sivil olarak intikal eden Türk askeri” kavramının ne biçim bir şey olduğudur. Bu, “çuval” olayında da sorulmayan sorudur! Oysa yanıt çok açıktır: Ordu, uzun süredir Güney Kürdistan’da bir biçimde kontra faaliyet yürütmektedir ve bu faaliyet sırasında zaman zaman bölgedeki diğer askeri güçlerle karşılaşmalar olmaktadır.
Muhtemelen önümüzdeki günlerde daha ciddi “karşılaşmalar” olacak ve yeni krizler ortaya çıkacaktır. Irak’ta az çok kontrolünde olan tek bölgeyi, Kürdistan’ı kargaşanın içine atmak istemeyen ABD’nin gönülsüzlüğünü böylece aşmak, fiili durum yaratmak ordunun hedeflerinden biridir.
Böyle bir tablodan askeri bir başarı bekleyen de yok aslında. Böyle bir askeri başarı mümkün değil zaten. Askeri başarıdan kasıt, PKK’nin bitirilmesi ya da zayıflatılması ise eğer, bugüne kadar yapılan sınır ötesi operasyonların hiçbirinde böyle bir amaca ulaşılmış değildir. Bunun kolayca anlaşılabilir nedenleri vardır. PKK, sonuç itibarıyla bir gerilla kuvvetidir ve genel prensip olarak bir gerilla kuvveti bu tür bir operasyonda davul zurna çalarak üstüne gelen hasmıyla cepheden bir savaşa girişmez.
Peki neden bu kadar hevesliler o zaman? Ve ayrıca, madem bu kadar hevesliler, neden yapmıyorlar? Neden MGK toplantılarında kolayca çözebilecekleri bir “talep” sorununu ordu-hükümet arasında bir iletişim krizi haline getiriyorlar?
Öncelikle bunu bölgede bir “oyuna katılma” ve kendini dayatma olarak görüyorlar, PKK’nin etkisizleştirilmesi meselesinin de ötesinde bölgeyle ilgili (Kerkük dahil) boş hevesler ortalığı kaplamış durumda. Ama aslında bu “bölge oyunculuğu” yolu da açık değil; TC, bölgenin asıl oyuncusuna rağmen bir atak yapabilecek durumda değil.
Ama bu arada zaten “büyük ağabey”in sıcak bakmadığı bu konuda topu hükümete atarak kamuoyu önünde onu sıkıştırmak hedefleniyor. Yani bütün o şehit edebiyatının arkasında bal gibi de politik dalavereler yatıyor.
İkincisi ve daha önemlisi, askeri olarak anlam ifade etmeyen bu işi, aylardır tırmandırdıkları politik inisiyatif savaşının bir parçası olarak düşünüyorlar. Ortamı iyice germek, yeni baskı tedbirlerini zorlamak, hükümeti acze düşürmek, ayrıca böyle bir operasyonu öne sürerek bölgeyi “savaş alanı” olarak ilan etmek ve böylece Kürt ulusal hareketinin seçimlerdeki durumunu zorlaştırmak, büyük çaplı tutuklamalar ve cinayetlerle gözdağı vermek, vs. vs... artık bütün bunların tümü mümkündür. Nitekim, tam da bugünlerde bölgedeki belli alanların “güvenlik bölgesi” ilan edilerek giriş çıkışların yasaklanması, Cizre’de birdenbire “tatbikat”(!) başlatılması, Genelkurmay’ın geceyarısı bildirileriyle “Türk milletini teröre karşı tepki göstermeye” çağırması ve bu bildirilerde özellikle DTP’yi ima eden “destekçiler”e yüklenilmesi, aynı günlerde hemen DTP’ye saldırının başlaması... bu gelişmelerin işaretleridir. Yeni bir mitingler dalgasıyla bir kez daha inisiyatif koymak, muhtemelen planların arasındadır. Ayrıca, bugünlerde sağda solda yayılan “sınır ötesi harekat olursa seçimler iptal edilecek” söylentileri de boşlukta oluşmamakta, bir yerlerden pompalanmaktadır.
Kısacası, ortada ciddi ciddi bir askeri harekattan çok, politik manevralar dizisi vardır ve yine önümüzdeki günlerde “depolardan çıkarılacak” kasetler ve belki yine web sitesinden duyurulacak darbe tehditleri bunları tamamlayacaktır.

Biz Figüran Değil, Halkız! Bu Oyunun Parçası Olmak Zorunda Değiliz!
Bu “her an her şeyin mümkün olduğu” kargaşa ve zincirleme provokasyonlar ortamında yapılacak olan nafile seçimler, gerçekten de herhalde yakın tarihin en anlamsız işlerinden biridir. Oligarşi içi inisiyatif savaşlarının bir arenası olarak önümüze çıkan bu süreçte yer almak, şu ya da bu taktik amacı öne sürmek kuşkusuz herkesin kendi bileceği iştir. Devrimci sosyalist hareket, bu taktiklerin sahiplerine karşı özel bir propaganda yürütmek durumunda değildir; ancak biz böyle bir katılımın kitlelerde zaten mevcut olan karmaşık hayalleri güçlendireceğini, onların zihninin sakatlanmasına hizmet edeceğini söylüyoruz.
Devrimci sosyalist hareket, sopa zoruyla yaptırılan bu sahte seçimin içeriğini teşhir etmeyi, bütün düzen partilerinin nasıl artık birbirinden ayırt edilemez hale geldiğini öne çıkararak bir ajitasyon yürütmeyi doğru bulmaktadır ve bu yoldan yürüyecektir. Emekçi kitleleri tümüyle yanlış bir sınır çizgisi üzerinden cepheleştirmeye çalışan demagoji fırtınasına karşı, gerçek sınır çizgisini, zenginlerle yoksullar, emekçilerle patronlar, işbirlikçilerle ezilen halklar arasındaki sınır çizgisini ortaya koymak, bugünkü koşullarda ancak böyle bir yoldan mümkündür. “Bugünkü koşullarda” diye vurguluyoruz; çünkü devrimci sosyalist hareket, kendisini sürekli bir boykot gibi dar kalıplar içine hapsetmez, gelecekte de hapsetmeyecektir.
Esasen bu teşhir tutumu ve dikkatin gerçek cepheleşmeye çekilmesi çalışması, “hepimiz tek yürek olduk” çığlıklarının yeri göğü kapladığı günlerde Taksim 1 Mayıs’ından duyulan aykırı sesin devamı anlamına gelmektedir. Bu ses, önemlidir. Bu sesin güçlendirilerek, örgütlenerek sürece daha güçlü müdahaleler yapabilir hale getirilmesi, politik kargaşanın arttığı ve artacağı şu günlerde en önemli görevlerimizden biridir.
Devrimci sosyalist hareket, konsantrasyonunu tam bu noktaya yöneltmektedir. 2007 seçimleri bu anlamda bir devrimci teşhir kampanyası şansıdır. Ancak, onun da ötesinde asıl sorun, mevcut durumu aşacak ciddi bir atılım ve sıçramanın örgütlenmesi, devrim hareketinin bu toprakların etkin gücü haline getirilmesidir.
Birbiriyle tepişen işbirlikçilerin Türkiye’yi içine sürüklediği kaos ortamında devrimci hareketin başka bir şansı yoktur.