Devrimci, Demokratik Hareket ve Durgunluk
Devrimci ve demokratik güçler açısından içinde bulunduğumuz aylar tempolu pratik süreçlerle yüklü. 8 Mart, Newroz, 30 Mart, 1 Mayıs...
8 Mart, yine birleşik kadın eylemleri zeminde kutlanamadı. Feministler ve onların kuyruğuna takılmış reformistler “şenlik”li gösteriler yaparken, devrimci güçler 8 Mart’ın geleneksel mücadeleci yönünü öne çıkaran gösteriler ve diğer faaliyetler gerçekleştirdiler. Toplamda ortaya çıkan tablo ise, mücadele potansiyeli en yüksek toplumsal kesimlerden biri olan emekçi kadınların bu potansiyelinin oldukça sınırlı ölçüde pratik mücadelelere yansımasıydı. Her halükarda, emekçi kadınların öncü kesimleri sokaktaydı ve emekçi kadın mücadelesinin taşıdığı potansiyeli gösterdiler, ancak öncülerin dışında kalan milyonlara ulaşmakta ne denli yetersiz kalındığı da görüldü.
Newroz ise tüm baskı ve engellemelere karşı, küçük çaplı militan gösterilerden, milyonlarca emekçiyi biraraya getiren büyük gösterilere değin çeşitli etkinlikler temelinde görkemli kutlamalara sahne oldu. Azgın şovenizmin toplumsal atmosferi giderek daha fazla belirlediği koşullarda Newroz’un böylesi kitlesel gösterilerle kutlanması, geriye düşülmemesi olumluydu. Ancak bu cephede de sorunlu alanlar giderek büyümeye devam ediyor. Herşeyden önce, Kürt ulusal hareketi büyüme ve yeni bir düzeye sıçrama eğilimi göstermiyor. Genel bir durgunluk eğilimi Kürt ulusal hareketinde de kendini gösteriyor. Post-modern milliyetçi konumlanış temelinde girdiği TC’den ve emperyalistlerden adım atma beklentisi hareketi hem ideolojik, hem de pratik olarak tutuk ve belirsiz bir noktada tutuyor. Bunun bir sıçrama zemini olmayacağı açıktır. İkincisi, Türkiye’nin emekçi halkıyla, Kürt emekçileri arasındaki mesafede kapanma eğilimi henüz görülmüyor. Şovenizmin etkisiyle mesafe kimi alanlarda büyüyor. Üçüncüsü, Türkiye devrimci hareketi ile Kürt ulusal hareketi arasındaki soğukluk ve mesafe, şovenizme karşı birlik ihtiyacı daha da artmasına karşın devam ediyor. Bunda Kürt ulusal hareketinin pragmatist, post-modern milliyetçi tutumunun önemli bir etkisi var elbette. Ancak tek belirleyici etken bu değil. Aynı ölçüde devrimci hareketteki sosyal-şoven etkinin de büyük bir payı bulunuyor. Sosyal-şovenizmin belirlediği toplumsal atmosfer, devrimci, demokrat güçlerde de Kürt ulusal hareketinden uzak durma, Kürt ulusal sorunu konusunda pratik politikada belirsiz tutumları benimseme gibi bir tutumun gelişmesine neden oluyor.
30 Mart Kızıldere manifestosu, P-C’de ve Kesintisiz Devrim broşürlerinde cisimleşen devrimci eylem, örgüt ve ideolojik çizgi, devrimci hareket açısından salt yerel, coğrafyamıza özgü bir olgu değil, tüm dünya devrimine her cepheden önemli katkıların simgesidir... 30 Mart bugün sınırlı etkinlikler temelinde anılıyor. Hiç kuşkusuz, bu tablo değişecek!..
Bu pratik olguların biraz ötesine geçersek, devrimci hareketin hem Türkiye’de, hem Kürt coğrafyasında devrimci pratik kapasitesi belli düzeylerde devam etmesine karşın, genel bir durgunluk tablosu içinde olduğunu söyleyebiliriz. 19 Aralık 2000’deki hapishane baskınlarıyla yaşanan büyük kırılmanın etkisini, 2002’lerden itibaren aşmaya çalışan devrimci hareket, gelinen noktada belki büyük bir kırılma değil, ama durgunluk eğilimi göstermektedir. Sorun açıktır. 19 Aralık bir dönemin kesin biçimde sonunu işaretlemekteydi. 19 Aralık sonrasında, 2002’lerden itibaren yaşanan canlanma ise genel olarak stratejik bir bakış açısından yoksun esas olarak bir durumu düzeltme süreci olarak biçimlendi. Yaşanan kırılmayı güncel hatalara, kadrolara, örgütsel sorunlara vb. bağlayan, çıkışı da bu türden kısmi düzeltmelerde arayan devrimci hareket, asıl sorunlara asıl çıkış noktalarına dokunamadığı ölçüde kısa sürede yeniden bir durgunluk noktasına varmış gibi görünüyor. Çeşitli devrimci yapılara dönük düşmanın oldukça ağır ve etkili saldırıları da bu süreci besledi.
Asıl sorun, mücadelenin bütün cephelerinde zorlu ve zaman isteyen bütünlüklü bir yenilenme ve yeniden inşa perspektifinin devrimci harekette ana eğilim haline gelememesidir. Sürecin ana gereksinmesi kısmi ve parçalı düzeltmeler değil, bütünlüklü devrimci yenilenmedir. Devrimci yenilenme keyfi bir tercih değildir. 1945-1990 süreci arasında gerçekleşen dünya tablosunun bütün öğelerinin 1970’lerin sonlarından başlayarak değişmeye başlaması ve bunun 1990’larda geriye dönüşsüz olarak yeni bir dünya tablosu ortaya çıkarması, devrimci yenilenmenin maddi temelini, gerekçesini oluşturmaktadır.
Günümüz devrimci hareketi, 1945-1990 sürecinin ürünüdür. Temelleri bu süreçte atılmıştır. Ya, 1990 sonrası yeni tarihsel süreci ve bu sürecin yarattığı büyük dönüşümü anlayarak, onu tarihsel köklerine bağlayarak, devrimci yenilenme temelinde yürünecek ya da hafif toparlanma ardından ağır darbeler ve durgunluk sarmalı içinde debelenip durulacak. Sürecin tüm devrimci güçlerin önüne koyduğu tercih budur. Başka seçenekler, ara formüller arama çabası, kısmi düzeltmeler vb. boşunadır.

Devrimci Sosyalist Hareket: Yeni Adımlarla İlerlemek...
Devrimci Sosyalist Hareket, bu tabloyu emekçi halklar lehine bozmanın yolunun konjonktürel çıkışlarla mümkün olmayacağının bilincindedir. Devrimci yenilenme ve yeniden inşa, devrim ve sosyalizm mücadelesinin, yaşadığımız coğrafyada ideolojik, politik, örgütsel pratik; bütün mücadele cephelerinde yeni ve daha ileri düzeyde üretilmesi sürecini tanımlayan başat öğe ve süreçlerdir. Devrimci sosyalizm, güncel süreçleri ve bu süreçlerin içinde taşıdığı açmazları tespit ederken, bunlar üzerinden kendi duruşunu iki farklı ancak içiçe olan tutum üzerinden belirliyor.
Birincisi, dönemin temel politikası devrimci yenilenme ve yeniden inşa sürecinin mantığını güncel gelişmeler temelinde sürekli sorguluyor ve geliştirmeye çalışıyor. İkincisi, devrimci yenilenme ve yeniden inşa sürecinin güncel görevlerini, somut çalışmalarını, güncel toplumsal gelişmelerle birleştirerek her adımda yeniden biçimlendiriyor. Böylesi diyalektik ve güncel gelişmeleri dikkate alan bir çizgi izlemeden devrimci bir ilerleyişin mümkün olmayacağı açıktır.
Bu çizgiden sapmak, ya katı ve değişmez bir yol haritası temelinde dogmatizme düşmek ya da her güncel gelişmenin peşine takılarak dönemin stratejik ufkunu ve hedeflerini göremez hale gelmek, yani kendiliğindenciliğe düşmek anlamına gelir.
Durgunluk atmsoferi devrimci yenilenme ve yeniden inşanın temel hedeflerine varması üzerinden yükselecek devrimci atılımla köklü biçimde aşılabilecek. Ancak bu süreci örme adımları da küçük sıçramalarla gelişecektir. Devrimci atılım bir anda olmayacaktır. Tersine küçük sıçramaların birikmesi ve büyük, süreci kökten değiştirecek sıçramanın gerçekleştirilmesi anlamına geliyor.
Bu bağlamda, emekçi kitle mücadelesinin yoğun bir takvim temelinde geliştirilmesi gerektiği, bu anlamda pratik yüklerin oldukça arttığı içinde geçtiğimiz bu aylarda, devrimci sosyalizm açık alanda yeni mücadele odakları örüyor. Emekçi kitle mücadelesi için ilk basamak zeminlerinden biri olarak tanımladığımız politik kültürel odaklar (PKO) adımımız yeni açılımlar yeni bir noktaya taşınıyor. PKO perspektifi temelinde oluşan kurumlarımız, bir güçleri toparlama, ilişkilerin birliğini sağlama, ilk kitle ilişkileri zeminlerini yaratma işlevini görüyor, bir tür havuz oluşturuyor. Gelinen noktada, havuzun sularını devrimin ana kitle güçlerinin arasına, onlar arasında kalıcı devrimci ve demokratik mücadele yapıları yaratmak için akıtmak zamanı gelmiştir.
Devrimin ana kitle güçleri; işçi sınıfı, yoksul ve orta köylülük, şehir küçük burjuvazisi ve ayrıca değişik emekçi katmanlar (emekçi kadınlar) ve mücadele alanları (kültür-sanat vb.) içinde devrimci sosyalizmin mücadele örgütlerini kurumlarını PKO perspektifi temelinde yaratmanın zamanı gelmiştir. Devrimci sosyalizm, attığı bu adımla devrimci bir halk hareketi yaratma yolunda yeni bir sıçramanın kapısını aralamaktadır. Tüm yoldaşların her işe yöneldiği genel bir kitle mücadelesinden, her yoldaşın belirli bir alana odaklandığı daha güçlü bir enerjinin, daha güçlü bir yönelimin gerçekleşeceği yeni bir çalışma tarzı önümüzde duruyor.
Yukarıda da ifade ettiğimiz gibi, devrimci sosyalizm devrimci hareketin yaşadığı durgunluğun tek hamlede ve kolay bir yoldan, düzeltmeler vb. yolundan çözülemeyeceği noktasında nettir. Devrimci yenilenme ve yeniden inşa bunun yegane yoludur. Bugün attığımız bu açılımlar geleceğin partisini ve cephesini örmede küçük, ancak hayati sıçrama noktalarıdır. Büyük sıçrama, devrimci atılım bugünkü emeğimizin, yarattığımız küçük sıçramaların üzerinden yükselecektir.