Oligarşinin emekçilere karşı giriştiği bir komplo daha geçtiğimiz günlerde Yargıtay eliyle örgütlendi. Son dönemlerde özelleştirmelerle saldırılarını artıran oligarşi, Kürt halkına olan düşmanlığını da saldırılarının arasına serpiştirmeyi ihmal etmedi. AB süreci ile yamanmaya çalışılan patlak top artık dikiş tutmuyor. Geçen ay EĞİTİM-SEN’in kapatılma kararının alınması da oligarşiye giydirilmeye çalışılan “demokrasi” gömleğinin bol geldiğini bir kez daha gösterdi. EĞİTİM-SEN’in tüzüğünde bulunan "bireylerin ana dillerinde öğrenim görmesini ve kültürlerini geliştirmesini savunur" maddesi, sistemin faşist yasalarından geçer not almadı. Böylece, AB hayali ile yatıp kalkanların düşleri bataklık denizinde boğulmaya devam etti.
EĞİTİM-SEN’e açılan dava, 13 Temmuz 2004 tarihinden bu yana devam ediyordu. Ankara 2’nci İş Mahkemesi, 15 Eylül 2004’te davayı reddetmişti. Yargıtay 3 Kasım 2004’te yerel mahkemenin kararını bozarak, EĞİTİM-SEN’in amaç dışına çıktığını, Türkçe’den başka dillerin okutulup, öğretilemeyeceğini belirtmişti.
Aslında yargı süreci başlamadan EĞİTİM-SEN kıskaca alınmıştı. Genelkurmay Başkanlığı, Çalışma Bakanlığı’na gönderdiği yazıda, EĞİTİM-SEN’in tüzüğünün değiştirilmesi için girişimlerin yapılması emrini vermişti. Bu emirin verdiği “iman gücüyle” harekete geçen devlet yetkilileri, EĞİTİM-SEN hakkında dava açmıştı.
25 Mayıs 2005 tarihinde görülen en son davada güvenlik önlemi bahanesiyle mahkemenin etrafı polisler tarafından sarıldı. Basın binaya sokulmadı. Mahkeme sonucu yazılı olarak açıklandı. Buna göre, Yargıtay, “ulusal güvenlik, kamu düzeninin sağlanması ve toprak bütünlüğü” gerekçesiyle EĞİTİM-SEN’in kapatılmasının kapısını sonuna kadar araladı. Ayrıca Yargıtay, Anayasa’nın 3. maddesi’nde, devlet dilinin Türkçe, 66. maddesi’nde Türkçe devletine yurttaşlık bağı ile bağlı olan herkesin Türk olduğu, 42. maddesinde Türkçe’den başka dillerde eğitim-öğretim yapılamayacağını ekleyerek ülke bütünlügünün korunduğunu cümle aleme gösterdi!
Şimdi artık sıra devrimcilerde ve emekten yana olan güçlerdedir. Oligarşinin politikası bellidir, emek cephesinde moral bozukluğu yaratmak, demagoji yoluyla sendikaları zayıflatmak ve emek örgütleri içinden en tehlikeli bulduklarını tasfiye etmek... Devrimciler ve emekten yana güçlere düşen ise derhal harekete geçerek bu oyunu bozmak ve tek tek eylemliliklerin ötesinde genel bir karşı çıkışı örgütlemektir.