***
Bütün bunlar olup biterken “cumhuriyetin kurucusu ve kollayıcısı” partinin kongresi de geçenlerde yapıldı ve tüm zamanların bu en yavan, en gereksiz siyasi toplantısında Baykal yeniden seçildi. Bu kez Ricky Martinvari sis bulutları, ışık oyunları bile olmadığı için gazeteciler ve izleyiciler sıkıntıdan patladı. Hatta o kadar ki, iyi haber izleyicisi olmayanlar CHP’nin bir kongre yaptığından bile haberdar olmadılar.
Aslında bu, Türkiye’deki siyasal sistemin son yirmi yılda merkeze çekilen yapısının bir göstergesiydi. Her şey, o kadar renksizleştirilip birbirine o kadar benzetilmişti ki, artık kimsenin bir muhalefet partisi kongresinden bir şey bekleyecek hali kalmamıştı. Gerçekten de, bugün artık Türkiye’de mevcut düzenin işleyişine muhalif olup da elindeki oyu verecek parti arayan sıradan insan açısından durum tam bir çıkmaz sokaktır. Bu sıradan TC yurttaşı, sözgelimi Kürt olsa, en son tercihi CHP olacaktır; ya da işçi olsa CHP’nin IMF programları hakkında ne düşündüğünü merak edecektir; böyle demokrasi ve oy aşığı bir yurttaş, örneğin köylü olsa, Şeker ve Tütün yasaları başta olmak üzere tarıma en ağır darbeleri vuran IMF memuru Derviş’in partisini sevmek için kendisini ikna edemeyecektir; öğrenci olsa mevcut YÖK monarşisini baş tacı eden bir partinin güvenilir bir yanını bulamayacaktır, vs. vs. Sonuç olarak, ortaya çıkan durum, tam anlamıyla “olsa da olur olmasa da” manzarasıdır ve emekçi kitlelerin bu tür kof umutlardan kopuşması, doğrusu devrimciler açısından sevindirici bir gelişmedir.
***
Geçen ayın politik açıdan iki önemli gelişmesinden biri, Kürt hareketinin son bir yıl içinde ikinci kez yeni isim kararı almasıydı. PKK’den KADEK’e geçiş yapan İmralı politikası, bu kez de KADEK’i feshederek yeni bir oluşumu ilan etti. PKK değişime doymuyor; daha doğrusu “değişin” demekle değişilmiyor olmalı ki yeni adımlar atılıyor. Oysa her iki kararın da resmen açıklanan gerekçesi aşağı yukarı aynıydı: “Eski kültürü ve dar yapılanmayı terk edip daha geniş ve daha kapsayıcı-demokratik bir yapı kurmak.”
Hatta daha da ileri gidilip “Leninist tarzın kısıtlayıcılığının aşılacağı” gibi (Leninizm neyi kısıtlıyorsa!) tam da postmodern zamanlara uygun gerekçeler icat ediliyordu. Ancak öyle görünüyor ki, bu kadarı da yetmeyecek; çünkü oligarşinin istediği tam ve kesin çöküşten başkası değildir. Her gün sokakları dolduran öfkeli Kürt halkının bundan daha fazla “değişim”i kaldıracağı şüpheli görünüyor.
Diğer değinilmesi gereken politik olgu ise artık rutinleşmiş de olsa her yıl belli bir gündem yaratan 6 Kasım protestolarıydı. Bu yıl da üniversiteliler sokağa çıktılar fakat bu kez özellikle İstanbul’da yaklaşık 6-7 ayrı parçadan oluşan bir eylem tablosunu yaratmak gerçekten bir “yetenek” işiydi.
Öyle görünüyor ki artık 6 Kasım da, örneğin 1 Mayıs gibi kendi içeriğinden taşarak o yılın sürecinde öne çıkan gündem maddeleri üzerine oturan bir “geleneksel eylem günü” haline geliyor ve siyasal hareketler açısından o yılın gençlik çalışmasının açılış töreni olarak algılanıyor. Bu, çok sakıncalı bir şey değil tabii ki; ancak bir arada olmanın da engeli değil. Güç gösterisi yapmakla başkalarıyla birlikte olmak arasında bir çelişki yok çünkü.

***
Önümüzdeki süreç, daha fazla örgütsel çabayı, daha fazla programatik çalışmayı gerekli kılıyor.
Devrimci sosyalizmin ufku, günlük ve basit değildir; o yaratılan kaos ortamını ve sol kanattaki darlığı aşma hedefini tek bir sürecin işi olarak görmektedir; bunun gerçekleştirilmesi ise her alanda bütün enerjimizin açığa çıkarılmasıyla mümkün olacaktır.