FMI (yönetimdeki burjuva partisi)’nin kendi taraftarlarını politik olarak kayırmasından bıkmış olan Bolivya halkı bastığı yerden ses getirerek sokakları zaptetti. Aynı 2001’in Aralık ayında Arjantin’in başkenti Buenos Aires’te ve Şubat ayında Venezuella’nin başkenti Caracas’ta olduğu gibi...
Porto Alegre’de Venezuella devlet başkanı Hugo Chavez uyarmıştı: “Oligarşiler alt sınıfları daha fazla mülksüzleştirme isteklerini frenleyemezlerse, halklar adalet taleplerini kendileri gerçekleştirecek bir çıkış yoluna yöneliyorlar.” La Paz, Cochamba, Potosi ve ülkenin diğer bölgelerinde bugün olanlar bu çıkış yolunun arayışından başka bir şey değil. Son tahlilde çoğunun yönetim merkezi Washington’da olan uluslararası mali kurumların sorumluluklarını yerine getirmeleri gerekirken, “işbirlikçileri” Sanchez Losada’ya halkı silahla bastırması için baskı yaptılar. Losada, zaten halk tarafından seçilmemişti ve yaptıkları da politik intihar anlamına geliyordu. Köylüler kendilerini yasal olarak temsil eden ama seçim zaferi gaspedilen Eva Moreles’i kendi doğal adayları, kendilerinin temsilcisi olarak gördüler.
Sanchez Losada’nın Yankilerin emirlerine uyacağını ve söz dinlediğini gösteren işler yapacağını kanıtlaması için sadece birkaç ay yetti. İlk önce, Chapare ve diğer bölgelerde öncü eylemler olarak bir ay yol kesme girişimleri yapıldı. Bu eylemler polisin ve ordunun vahşi baskısı ile karşılaştı. Düne kadar Bolivya’da bir yandan ucuz işgücü olarak bir yandan da garantili bir vergi deposu olarak görülen halka karşı kullanılan üniformalılar ise tam zıt bir dönüş yaparak protestocuların saflarına geçtiler. Onur duygusu bağlamında sahte bir samimiyet...
Yanki emperyalizmine karşı dünyanın her tarafında olduğu gibi Bolivya’da da halk, mücadelesini yükseltmeye başladı. Askerler ve oligarşi, kafası pek çalışmayan ama kendi doğal adayları olan işkenceci Manfred Villa’yı nüfusun alt sınıflarına karşı yönetime getirmek istiyordu. Bolivya’da halk artık evinde oturmuyor, şu anda hükümette olmayan başkanın vaadlerinede kanmıyor. Yapısal değişimi zorlamak için göğüs göğüse çatışmanın içine giriyor.
Latin Amerika’da ve Bolivya’da medya, eline geçen her fırsatta olduğu gibi yine halk mücadelelerinin polisiye olgu olarak yansıtılmasının tamamlayıcı bir faktörü olarak yaygara koparmaya devam ediyor. Baskıcı politikalardan yana olan herkes “suçlu ve çapulcu yığını”nın eline düşmüş ülke imajının yaygınlaşması için çabalamaktadır. Ve şimdi 2001 Aralığında polisin 38 göstericiyi öldürdüğünden beri ve 2002 Temmuzunda Pieyradın köprüsünde MTD (İşsiz İşçiler Hareketi-ç.n.) Anibal Verun barikatlarında, Darlo ve Maximiliano’yu katlettikleri zamandan beri Arjantin’de kullandıkları gibi Bolivya’da da medya bu biçimde kullanılıyor.
Üstelik, “kaostan sadece düzen ve disiplin sağlanması yoluyla çıkılabileceği” fikrine sahip olan, MIR ve MNR gibi politik partiler dişlerini gıcırdatarak yeniden politika sahnesinde boy gösterdiler. 48 saat içindeki 20 ölü, aşırı sağcı Villa ve partisi ile Sanchez Losada’nın boş bıraktığı alandaki gruplaşanlara nereye yöneleceklerini gösteren bir reçete olacak. Şu an ayaklanmaya katılanların çoğu geri dönüşü olmayan bedeller ödemek üzere yaşamlarını ortaya koyuyorlar. Ve Halkın Genel Kurmayı (daha çok kırsaldaki örgütlenmelerin bir araya gelmesi ile oluşan bir koalisyon) içersinde örgütlemelerini sağlamlaştırmayı başarıyorlar. Ve karşı-devrimci askeri faşistlere karşı halkın öfkesi genişleyerek yayılıyor.
Latin Amerika’da benzer özellikleri olan eylemler Bolivya’yı yanlız bırakmayacak. Şimdi ezilen halkların öne çıkan anti emperyalist mücadelelerine yeni bir halka ekleniyor....

www.rebelion.org sitesinden ispanyolcadan Türkçeye çevrilmiştir.