Küçükçekmece belediye olarak Bakırköyden ayrıldığı günden itibaren hiç bir ekonomik aylık hakkını gününde almadığı için her ay direniş (!)le vezne kuyruğu, vizite eylemleri, yürüyüşler artık olağan bir hale geldi. Bu arada demokratik ve sosyal haklar da çiğneniyordu. Ama ekonomik haklar ön planda olduğu için diğer haklar geri plana itildi. Bu keşmekeşlik içinde 92 sözleşmesi Nisan ayı içinde imzalandı. Ama sözleşme sadece imzalanmış oldu. Belirtilen maddelerin hiçbiri yerine getirilmedi ve yine eylemler her ay kesintisiz olarak sürdü. Geriye dönük birikmiş alacaklardan 92'nin son gününde hala hiçbir ödeme yapılmadı. İşçilerin artan enflasyon karşısında eski ücretlerinin yetersiz olması, hemen hemen hepsini bir borç batağına sürükledi. Bu nedenle evlerine icra gelen işçilere sıkça rastlamak günlük olaylar haline geldi. 27 Aralık 92'de artık yürüyüşlerin, vizite eylemlerinin, Başbakanlığa, İçişleri Bakanlığına, Maliye Bakanlığı'na protesto telgrafları, dilekçeler yazmanın, vezne kuyruklarının, işi yavaşlatmanın bir sonuca yol açmayacağınının bilincine varan işçiler Belediye-İş sendikasını daha erken bir eyleme zorladı. Artık kaytaracak, gelişen tepkiyi yatıştıracak söz bulamayan sendikacılar Belediye Başkanlığında oturma eylemine evet demeye mecbur kaldı. 29 Aralık 1992 günü bunu onayladı. Önceden geniş bir çalışma yapılmamasına, programsız olmasına ve örgütsüz gelişmesine rağmen, Belediye Başkanlığının yemekhanesinde 800 işçi oturmaya başladı. Gecenin ilerleyen saatlerinde "68 kuşağının yiğit militanı(!)", Deniz Gezmiş Vakfı'nın yönetim kurulunda da bulunan, mafyanın çok sevgili zıpırı, başkan Ertuğrul Tığlay'ın polisi arayıp başkanlığın işgal edildiğini ihbar etmesiyle, zaten etrafı tel örgülerle bir cezaevine benzetilmiş olan K. Çekmece Belediye Başkanlığı binası çevik kuvvet tarafından sarıldı. Kahraman Türk Polisi (!) bulunmaz bir fırsat ele geçirmişti... 30 Aralık günü sabahın erken saatlerinde yemekhanede oturan işçilere saldırı düzenlendi ve sanki ortada çok büyük bir direniş varmış gibi suni bir gerilim yaratarak işçilerin hepsi bölgenin değişik karakollarına götürüldüler. Sabah 07.00'den itibaren başlayan kimlik tesbitlerinde K. Çekmece Emniyet Amiri'nin "tek seçici" olduğu bir süreç yaşandı. Ve önceden ismi ihbar edilenlerle birlikte Amir'in tipini beğenmedikleri de savcılığa götürülmek üzere alıkondular, diğer işçiler ise serbest bırakıldı.
Savcılığa sevkedilen 38 kişi bir gece daha karakolda misafir (!) edildikten sonra serbest bırakıldılar. Bu serbest bırakılmayla birlikte, sayın "halkçı(!)" Belediye Başkanı Ertuğrul Tığlay, bayram hediyesi olarak sözkonusu 38 kişinin işten atıldığını, temizlik işlerini de taşerona verdiğini açıklıyordu.
38 kişinin işten atılmasıyla birlikte, ilk günlerin şaşkınlığı geçince, baştan beri K. Çekmece işçisinin tavrından rahatsız olan sendika yöneticileri, belki bu işten atılma işçilerin keskin çıkışlarını önler mantığıyla olaya sessiz kalmaya çalıştı. Bu durumu farkeden işçiler ise, sendikanın insiyatifi dışında, plansız, programsız, örgütsüz bir şekilde açlık grevine başlama yolunu seçtiler. İlk başta 38 kişiyle başlayan açlık grevi rahatsız arkadaşların bıraktırılmasıyla 33'e düştü.
İşçilerin umulmadık direnişi nedeniyle şaşıran sendikacılar hemen eylemi sahiplenme yolunu seçtiler. Direnişi fiilen sürükleyen insanların sağlıklı bir siyasal bilince ve özgüvene sahip olmamaları, çok yanlış bir şekilde yeniden eski oyunların oynanmasına zemin oluşturdu. Başarıya doğru giden direniş birden sönükleşirken, işçiler içine yılgınlık tohumları saçılmaya başlandı. İçinde çok değişik entrikaların ve renkli(!) gelişmelerin yaşandığı 33 günlük direniş bir gece gelen tek bir haberle bitirildi.
"Flash TV" den yayınlanan anlaşmaya göre, tüm haklarımızı en kısa zamanda alacaktık, işten atılanlar kayıtsız şartsız geri alınacak, hiçkimse hakkında idari soruşturma açılmayacak ve yevmiyelerde kesinti yapılmayacaktı. 1. Madde'nin dışında diğerlerine sadık kalındı. Ama hiç bir ödeme yapılmadı. Ekonomik haklar için, birikmiş haklar için başlatılan eylem sanki hiçbir şey olmamış gibi sona erdi ve en başa dönüldü.
İşçilerin kazanımları olmadı değil... Yürüyüşler sırasında polisin saldırısını ve 7 yaşında çocukların kolunu kırmaya varan vahşetini gördüler ve tabii öte yandan birlikte olmanın, birlikte direnmenin güzelliğini gördüler. Sendikacı diye seçtiklerin acizliklerini de bir kez daha farketme fırsatını buldular.
Böylece, bir işçi sınıfı kıpırdanışı daha sona erdi.
Kuşkusuz K. Çekmece işçisi bir şeyler öğrenmiştir ve bu öğrendikleri yeni eylemlerde ona kılavuzluk edecektir.
Tığlay'a ve Sendika Ağalarına Hayır!
Yaşasın Birliğimiz, Dayanışmamız ve Mücadelemiz!
KÜÇÜKÇEKMECE'DEN BİR BARİKAT OKURU