Tarihten bir şeyler öğrenmek ve bu öğrendiğinden dersler çıkarmak, gerek devrimci hareket, gerekse de kişiler için önemlidir. Her ne kadar postmodernizm geçmişe ait olan her şeyi silmek, “dün yok, bugün var” anlayışını beyinlere kazımak istese de, sınıf mücadelesinin tarihi bütün çarpıcılığıyla bunun önüne geçmektedir. Sınıfsal bellek, onlar silmeye çalışsalar da vardır ve gelecekte olacaklar da tarihin notlar hanesine yazılacaktır. Bu gerçeği ne postmodernist gevezeler değiştirebilir, ne de düne inanmayanlar…
Türkiye devrimci hareketi ve proletaryanın geçmişi de bir çok derslerle doludur. Devrimci eylemler, mitingler, işçi ayaklanmaları ve direnişleri, özünde bir çok deneyim ve zenginliği barındırır. Bu zenginlik, sadece bu eylemlerin niceliği ile ilgili değildir; deneyimler içinden bize ışık saçan irade, düşmana kafa tutma gibi olgular da çok önemlidir.
İşçi sınıfının geçmişten günümüze uzanan mücadele sürecindeki en önemli direnişlerinden biri de 31 Temmuz 1969’da yapılan Silahtarağa Demir Döküm direnişidir.
Aslında yaşananlar 1960’lı yılların klasik durumudur. İstanbul Silahtarağa’da bulunan Türk Demir Döküm Fabrikası’nda çalışan işçiler, Çelik-İş sendikasından istifa ederek DİSK’e bağlı Maden-İş’e üye olurlar. Ve bunun doğal sonucu olarak da işverenden Maden-İş’le ücret zammını içeren bir protokol imzalamasını isterler. İşveren bu isteği reddeder. Artık bir irade savaşı başlamıştır. 2500 işçinin çalıştığı fabrikada, 1850 Maden-İş üyesi işçi işyerini işgal eder. İşgalden önce, Çelik-İş’le işbirliği yapan işveren, işçilere gözdağı vermek için 5 işçiyi de işten çıkarmıştır; böylece işçileri Maden-İş’ten istifaya zorlamaktadır. Üstelik buna karşı çıkan işçiler de dövülmektedir.
Fabrika işgalini sürdüren işçiler ise, işverenin Maden-İş’le görüşmesini, haksız yere işten çıkarılanların geri alınmasını, Maden-İş üyelerine baskı yapılmayacağı sözünün verilmesini, Çelik-İş tarafından imzalanan toplusözleşmeye göre aldıkları ücretlerin o yıl yayımlanan asgari ücret kararnamesine göre yeniden ayarlanmasını ve bu isteklerinin bir protokolle kabul edilmesini istemektedirler. Bu arada işgal çevre fabrikalar ve halk tarafından etkin şekilde desteklenmektedir.
İşçilerin talebine karşılık patronun yanıtı serttir: “Talep gayri kanuni olduğu kadar, sözleşme sistemini de alt üst edecek mahiyettedir ve kabul edilemez.”
Artık saldırı başlamıştır. 5 Ağustos’ta fabrikanın elektrik ve suyu devlet tarafından kesilir. İşçilerin, işveren vekili ile görüşme talebi de reddedilmiştir. Polisin ses ve sis bombalarına karşılık işçiler taşlarla karşılık verirler ve aileleri de direnişe destek verince, polis geri püskürtülür. Sabah 06.30’da başlayan direniş akşam 7’ye kadar çatışmalarla sürer. Polis müdahalesi yetersiz kaldığında ise 66. tümene bağlı 4000 jandarma fabrika önüne gelir. Öğleye doğru ortalık kışla gibidir artık. Fabrika 10 tank ve 15 zırhlı araçla sarılmıştır! İşgalcilere saat 24.00’e kadar süre tanınır. Sonunda bu süre bitmeden işçiler fabrikayı boşaltma kararı alırlar.
Ama durum patronların umduğu gibi değildir. İşçiler pes etmemiştir. 13 Ağustos’ta işverenin iş başı yapma çağrısı reddedilir. Ve sonunda direniş tavrı sınıfa bir kez daha kazandırır. Patron ile Maden-İş sendikası arasında imzalanan bir ön protokolle, işçilerin eylem sırasındaki ücretlerini almaları, iş güvenliğinin sağlanması, ekim ayında işçi ücretlerine zam yapılması ve eski sözleşmenin sona ereceği tarih olan 1970’te işverenin Maden-İş sendikası ile sözleşmeye oturması hükme bağlanır.
Böylece direniş kazanımla bitirilmiştir. Örgütlü gücün sınıfın en büyük silahı olduğu da bir kez daha kanıtlanmıştır.
Silahtar Demir Döküm işçilerinin direnişi, gösterdiği kararlılık ve inatçılıkla, önümüzdeki en iyi örneklerden biridir. Silahtar direnişini yaratan işçilerin önünde saygıyla eğiliyor, onların gösterdiği yolda yürümenin verdiği heyecanını yüreklerimizde paylaşıyor, büyütüyoruz.