İlk defa Üsküdar Belediyesi tarafından 1995 yılında kurulan iftar (sefalet) çadırları artık Anadolu’nun en ücra köşelerine kadar yayıldı. 60 ilde genelde belediye öncülüğünde kurulan bu çadırlara geçen sene 30 milyon insan uğramış. Yani 70 milyonluk Türkiye’de 30 milyonu yiyecek için çadırlara hücum etmiş. Ancak insanlar buralara giderken yemekleri kendi evlerindekinden daha güzel olduğu için değil tam tersine iyi kötü midelerine bir lokma bir şeyler girsin diye gidiyorlar. Hem de bir sürü hakareti ve onur kırıcı davranışları kabullenerek gidiyorlar. Bu durumu kendilerine gurur kaynağı yapan belediye başkanları ve milletvekilleri bu sene 30 milyonu aşmayı planlıyorlarmış. Uygulamadaki politikalarına devam ettikleri taktirde bunu aşacaklardır zaten.
İftar yemeği diye verdikleri, aslında fakirin yoksulun öfkesinin kontrol altında tutulmasıdır. Zaten her sene yaşanan örnekler (dayak yiyenler, zehirlenmeler, onur kırıcı davranışlar) bu sene erken başladı. Ramazan’ın daha ikinci gününde İtfaiye Daire Başkanlığında, Avcılar, Silivri ve Sarıgazi’de verilen iftar yemeğinden yiyen yaklaşık 1500 kişi zehirlenerek hastaneye kaldırıldı. Ancak bu durum aslında yemeği verenler için bir iş kazasından başka bir şey değildir. Çünkü durumu böyle görmekteler. Yardım paketlerini dağıtırken bir makarna için insanlar birbirini eziyor, kapkaç, hırsızlık, yankesicilik, fuhuş ve gasp almış başını gidiyor. İşsizlik giderek büyüyor. Üniversite mezunlarının büyük bir bölümü işsiz ve aç. Gençlerin bütün umutları diplomayı aldığı gün bitiyor. Bu gelişmeler yaşanırken devlette bu tür sefalet çadırlarıyla halka “yardım” götürmekle yetiniyor. İnsanları asalak bir biçimde yaşamalarını sağlamak için zaman zaman yapılan bu tür yardımlar aslında bir projenin ürününden başka bir şey değildir.
14.06.1986 tarihinde yürürlüğe giren 3294 sayılı yasa ile Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışmayı Teşvik Fonu kurulmuştur (Sosyal Riski Azaltma Projesi). Bu projede organizasyonu devlet yapar, finansmanını da patronlar. Artan fiyatlar, İşten çıkarmalar, özelleştirmelerle yoksulluğun bir kader gibi yaşanmasını sağlayan emperyalizm ve onların yerli uşakları, bütün bu zulüm politikalarına karşılık gelişebilecek tepkileri azaltmak ve bir ayarda tutabilmek için ve halkları dilencileştirmek için trilyonlarca para harcamaktan sakınmıyorlar. Bu paralarla emekçilerin faydalanabileceği fabrikalar açmak yerine belirli zamanlarda yardım yapmayı veya Ramazan ayında olduğu gibi iftar çadırları açmayı yeğ buluyorlar. Tam da Güzeltepe’de yaşayan gecekonducuların kendi emekleriyle kazandıkları parayla sosyal konutlardan birinde karşılayabilecekleri kira karşılığında yer istemelerine karşılık belediyenin asalaklığı dayatması gibi...
Hatırlatmakta fayda var “hayırseverlerin” bu yıl yapacağı yardımın sadece İstanbul’da 10 trilyon lirayı geçeceği hesap ediliyor.
Ancak unutulmasın ki; emekçilerin onurunu kırmak için bu kadar parayı gözden çıkaranlar, eninde sonunda halkların tokadıyla karşılaşacaklardır.

…