(Bu röportaj Gültepe halkıyla kondularına yapılan saldırıdan bir gün önce yapılmıştır.)
Hiç de öyle bildik bir mahalle girişine benzemeyen, bir görüntünün girişinden bakıyorsunuz sokağa. Az ötede çocukların yıkıntılarda nasıl birbirleriyle oynadıklarını görüyorsunuz.
Yıkılmış bir duvarın harabesinde oynuyor aslında çocuklar. Bir teyze yıkıntılar arasında molozlar eşyalara tamamen zarar vermesin diye geriye kalanları toplamaya çalışıyor. Beş kişilik aile hâlâ orada yaşıyor; ama şimdi evlerinin bir duvarı yok!

Fotoğraf makinesini çıkardığım anda çocuklar yukarılardan inmeye başlıyor… ”Kim bunlar” diye düşünmüyorlar. Bizleri tanıyorlar artık. Büyükler iniyor sonra. Yanımızda mahalle halkının temsilcisi Cemil Atmaca ile ilerlerken makinayı gören anlatıyor. Dört bir yandan büyük hırsla kollarımdan çekerek yıkılan evlerinin fotoğraflarını çekmemi istiyorlar. Hiçbirini kırmamaya çalışarak yaşamak için hiç uygun olmayan evlerinin yıkılmış duvarlarını ve kucağında çocuklarıyla anaların fotoğraflarını çekiyorum.

Neo-Naziler Evlerimize Çarpı İşaretleri Koyuyorlar...
“Gültepe’de olan nedir?” diye soruyorum. Tüm içtenliği ve öfkesiyle anlatıyor bir mahalleli “Burada insanlara belediye tarafından evlerinizi yıkacaksınız diye bir baskı yapılıyor. Bizden habersiz gelip evlerimize kırmızı boyalarla çarpılar koyuyorlar. Biliyorsunuz bu çarpılar 1945’lerde naziler tarafından Yahudilere yapılıyordu. Ve aynı gece o Yahudiler öldürülüyordu” diyor bir mahalleli.
Bir arkadaşımız birden bu işaretlemelerin maraş katliamında da yapıldığını söyleyince, arkadan bir mahalleli “Evet aynı olay şu an için burada uygulanmakta. Evlerimizi yıkmaya çalıştıkları yetmiyormuş gibi bize herhangi bir şekilde yer de gösterilmiyor. Her hangi bir hak talebinden de bahsedilmiyor. Bize sadece buraları yıkıp gideceksiniz deniliyor. Peki biz nereye gidelim.” diye cevap veriyor.
“Peki çarpı koyduktan sonra hiç geldiler mi yıkıma?”
Öfkeli bir konuşmayla “Buraya bu gün sabah gelip kırmızı boyalarla çarpıları koydular” diyor bir mahalleli.. “Eğer aldığımız duyumlar yanlış değilse, yarın da yıkım için gelecekler” diye de ekliyor. Sonra, “sabah buraya belediye başkanı geldiğinde bize karşı politikasını biraz değiştirirerek, dedi ki “bu evlerin yola doğru kayan taraflarını yıkın. Kömürlükleri yıkın. Bir yetkili göndereceğiz o bakacak. Eğer bizim dediklerimizi yaparsanız gerisi tamam diye konuştu” diyor şaşkınlığını gizleyemeyerek.
İşaretliler ne olacak peki? “Burada şu an için işaretli olan 15-20 ev bulunmakta” diyor temsilci. “Bu evlerin çoğunda dokuz - on tane insan yaşamakta. Bunları bildiği halde “ben buraları yıkacağım” diyor. Evet yıkacak ve geride kalanlara bakmadan çekip gidecek buradan belediye. Seçim zamanında insanlara verdiği sözü tutmayanlar, gelecek seçimleri unutmasınlar.” diyor.

Evlerimizi Yıkmayacağız, Yıktırmayacağız...
“Peki siz evlerinizi kendiniz mi yıkacaksınız?” diye sorduğumuzda, yılların yükünü çekmiş torun sahibi bir kadın “Hayır biz evlerimizi kendimiz yıkmak istemiyoruz. Buradaki hiçbir insan kendi evini, kendi yıkmak istemiyor.” Ve devam ediyor “Benim altı-yedi tane çocuğum var. Evi yıkacak olursam nereye gideceğim. Nasıl yaşayacağım. Yıkımın kesinleşmesinden beri ev arıyoruz. Bir milyar lira depozito, üç yüz elli milyon lirada kira istiyorlar. Biz bunları nasıl ödeyeceğiz. Biz günlük geçimimizi kağıt toplayarak sağlıyoruz. Burada neredeyse her ailede bir hasta var. Bunlar hiç mi duyulmak istenmiyor? Bu insanlar nasıl yaşayacaklar?” yanıtıyla aslında bize günlük hayatlarını ve yaşamlarını özetliyor Gültepe’li romanların....
Kadının yaptığı konuşmaya ekleme yapan bir mahalleli ise “Buranın yakınlarında daha önce bir yıkım yapmışlardı. Orası belki bir nevi anlaşılabilirdi. Çünkü evlerin olduğu yerlerden bir yol geçmekteydi ve evler o yol planının üzerine kuruluydu.” diyor ve eklemeye devam ediyor “Ama burada farklı bir şeyler var. Sadece işaretli olanları yıkacağını söylüyor. Ama bu mantıklı değil. Zaten dar olan sokaklardan dozeri geçirsen bile, mahallenin arasında, üç evin ortasındaki bir evi yıkacaksın, geriye kalan yanlardaki iki tane eve dokunmayacaksın. Yıkınca ne yapmayı düşünüyorsun peki o arayı. Bu tamamen biz Romanları bölmeye yönelik bir girişim. Bu mahalleye en baştaki evden itibaren yıkarak gelmediğin sürece iş makinalarını sokamazsınız. Şimdi siz oradan geldiniz ve yolu gördünüz. Sizce girer mi?” diye aslında yanıtı gayet net olan bir soru yöneltiyor bize.
“Peki burada tapusu olanlar var mı?” diye sorduğumuzda “burada tapulu 22 tane ev var şu an” diyor bir ses. “Buraları yer göstererek yıkacağını söylüyor. Ama bu evler şöyle; bir evin tapu tahsisi var, diğerinin yok. Olmayanı yıkacak yanındakini bırakacak. En komik tarafı ne bir tebliğat göndermek ne de bir şey. Sadece gelip yıkacağız” diye de ekliyor.
“Diğer bir deyişle size bir yer göstermeden sokakta mı kalmanızı istiyorlar?” dediğimiz de, “hem bunu söylüyor, hem buraları peşkeş çekmek için gerekli ortamı sağlıyor. Burayı parçalayıp satacaklar.” diyor bir mahalleli daha....

Daha Ustayız, Kavgada da Taş Atmada da...
“Peki yıkım sebebi olarak neyi gösteriyorlar?” diyoruz.
Temsilci, “Buraya spor kompleksi yapmayı düşünüyorlar. Herhangi bir yıkım sebepleri yok. Tek sebepleri de bizim geçinmek için kağıtçılık yapmamız, plastik toplamamızdır. “Sizin burada oturmak için ikametleriniz yok” diyorlar. Biz de ikametlerimizi topladık. Buraya 1946’da yerleştiğimize dair bilgiler veren ikametler bunlar. Adnan Menderes zamanında alınmış ikamet belgeleri ve analarımıza, babalarımıza ait tapu tahsis belgelerimiz de var bizim. Ama bize gönderilen yıkım belgesi sadece zabıtalara ait bir iç yazışma. Yazışmada buranın spor sahası olacağından bahsediliyor ama zaten buradan İSKİ’nin hatları geçiyor diye bize dava açıldı. Buraları hiçbir amaçla kullanamayacağımız mahkeme kararıyla kesinleşti. Belediye ise İSKİ’nin arazisine bizim küçücük evlerimiz davalık olduğunu bildiği halde buraya spor sahası yapacağım diyor. İSKİ de spor sahasını dava ediyor. Biz bunu anlamakta zorlanıyoruz. Devletin iki kurumu birbirinden habersiz.” diye şaşkınlıkla konuştuktan sonra yarın geleceklerini tahmin ettiği kolluk kuvvetlerine seslenerek “Ama şunu bilsinler yarın sabah geldiklerinde evlerimiz yıkamayacaklar. Burada ki akrabalarımızın, bu mahallede yaşayan insanlarımızın kağıt, plastik topladıkları ve roman mahallesinde oturdukları için evsiz kalmalarına izin vermeyeceğiz. Gelsinler ve yıkım yapmaya çalışsınlar. Biz hayatın her alanında yıkımlara sürekli uğradık. Onlardan daha tücrübeliyiz. Kavgada da taş atmada da....” diyor temsilci.

Farklı Bir Açıklama Ve Küçük Kızlar...
Daha sonra haber kanallarının da Gültepe’ye gelmesiyle birlikte, mahalle halkı hep beraber eylem yapıyorlar. Eylemde olanca öfkeleriyle “Yıkıma Hayır” sloganını atarken de Romanlara özgü neşelerini ortaya koyuyorlar. “Abi bak biz nerde yaşıyoruz. Annemi de beni de çeksene” diyor çocuğun biri; ön duvarı olmayan bir ev bu.
Ellerinde yaşamak için topladıkları kağıtlarla bize poz veren o küçücük yüzlerin gülümseyişlerini çektikten sonra, sıcaklıkları için teşekkür ediyoruz, temsilciye ve Gültepe’nin roman halkına....

Yıkıntı evlerin yanından büyük bir öfkeyle geçerken, fotoğraf çektirmeye çalışan çocukları kırmamaya çalışarak direnenlere olan sonsuz desteğimizle, veda ediyoruz Gültepe’deki roman mahallesine...

Güzeltepe Direnişçileri Taleplerinde Israrlı: “Sonuna Kadar direneceğiz”

S.B: Bundan önceki gecekondu direnişlerinde evler yıkıldıktan sonra direnişe destek verenler ve yıkımdan asıl zarar görenler, aileler direnişi devam ettirmemişlerdi. Ama Güzeltepe’deki direnişi gerçekleştirenler daha farklı bir şey yaparak, durakları işgal ederek hala direniyor. Şu andaki talepleriniz neler?

Kiracı (Durakkonducu): Bizim amaçlarımız belli. Biz başından beri söylediğimiz kısa ve net taleplerimizdeyiz hala. Biz barınabileceğimiz ve kirasını ödeyebileceğimiz şartlarda sosyal konutlardan yer istiyoruz. Bizim bütün isteğimiz bu, başka hiçbir şey istemiyoruz. Gelsinler buraya ve desinler ki bize “kardeşim durağı işgal ettiniz, tamam size yer veriyoruz” biz buraya nasıl girdiysek, öyle bırakıp çıkıp gideceğiz. Eğer bizim taleplerimiz gerçekleştirmezler ve bizi buradan atmaya kalkarlarsa biz buradan kalkıp başka bir yere çadır kurarız. Zaten, sonuna kadar mücadele edeceğiz, sonuna kadar.
Benim de çocuğum var, buradaki herkesin çocuğu var ve hepsi mağdur. Hepsinin rahatsızlığı oluyor, hastalığı oluyor hastaneye götüremiyorlar. Bu ve buna benzer çok sıkıntılarımız var. Çok affedersiniz kadınların ihtiyaçları oluyor karşılayamıyorlar. Tuvalet ihtiyaçları var, banyo sorunları var anlayacağınız çok sorunlarımız var.

S.B: Erkek olmanın yaşadığımız toplumda bazı rahatlıkları vardır. Mesela tuvalet için kahveye gidebilirler... Siz bu konulara kadın olarak baktığınızda ne dersiniz?
Bayan (Durakkonducu): Arkadaşın da sizin de söylediğiniz gibi. Lavaboya gidemiyoruz ama erkekler kahveye gidiyorlar. Peki biz nereye gideceğiz. Konu komşuya ne kadar gidebiliriz ki bir ya da iki gün, üçüncü gün surat yapıyorlar. Bizim banyo yapmamız lazım, kendi ihtiyaçlarımız da var. Çocuklarımızın hepsi gerçekten hasta oldu. Hepsinde ishal hastalığı var. Hastaneye götüremediğimiz için artık leblebi yedirmekten, patates haşlayıp yedirmekten bize de fenalık geldi. Yarın ya da öbür günde okula gidecekler ne yapacağız biz o zaman? Karın ağrılarıyla mı götüreceğiz her gün çocukları okullarına? Şimdi belediyenin bize gelip tek yaptığı şey “yazıyor ve çiziyor”. Artık yazıp çizmekle olmuyor. Ne olacak diye soruyoruz “haber veririz” diyorlar.
S.B: Belediye başka herhangi bir şey yapıyor mu peki?
Kiracı (Durakkonducu): Belediye sadece buraya gelip durakkondulardakilerin yani kiracıların, mağdurların isimlerini alıp gidiyor. Başka hiçbir faaliyetleri yok. Hiç bizim taleplerimizin gerçekleştirme konusundan bahsetmiyorlar. Oysa burada yaşlısı da, çocuğu da, genci de var. Burada sabahleyin bir yağmur yağdı. Çoluk çocuk tir tir titriyoruz biz burada. Geceleri de yatamıyoruz artık. Hırsızlar dolaşıyorlar, sarhoşlar dolaşıyorlar diye biz erkekler devamlı üçte, dörtte diken üstünde yatıyoruz.
S.B: Peki Güzeltepe durakkonducuları, tüm bu olumsuzluklara rağmen “biz kendi isteklerimizi alıncaya kadar burada ki kararlı ve tutarlı direnişimizi sürdüreceğiz” diyor musunuz hala?
Kiracı (Durakkonducu): Biz bunu her zaman söyledik ve hâlâ söylüyoruz.
Bayan (Durakkonducu): Biz hepimiz aynı şeyi söylüyoruz. İsteklerimiz aynı ve değişmedi. Hepimiz de buradayız. Kar da yağsa biz burada olacağız. Gidecek yerimiz olmadığı için buradayız biz. İstediklerine veriyorlar yerleri, bize niye vermesinler.
Kiracı (Durakkonducu): Burası durak ve tam arkamızda belediyenin sosyal konutları var. Kendi yandaşlarının hepsi orada, doktorlar, polisler daha hepsi orada. Onlara veriyorlar ve bedelsiz oturuyorlar. Onlar insan sınıfına koyuluyor da bizleri niye insan sınıfına koymuyorlar? Biz insan değil miyiz? Eğer insan yerine koymuyorlarsa haberleri olsun, onlar bizi insan yerine koyuncaya kadar barınma hakkımız için mücadele edeceğiz. Ki onlar buraya gelecekler. Şimdi bizi bıktırmaya çalışıyorlar ama biz bıkmayacağız ve yılmayacağız. Biz üç aydan beri mücadele ediyoruz. Bütün arkadaşlarımız ve ben çoluğumuzla çocuğumuzla mücadele ettik. Çocuklarımız gaz bombaları yüzünden hasta oldu. Benim evim çocuklarım içerdeyken yıkılmaya çalışıldı. Bunlar insanlık dışı hareketler. Sen çocuklar içerideyken gel ve evi yık. İnsanlara gaz at. Buda yetmiyormuş gibi panzerden kafanı çıkart ve küfret. Ne bekliyorlardı? Onlar bizim evimizi yıkacaklar, çocuklarımıza gaz atacaklar, taş atacaklar bize, bizde onlara gül mü atacaktık?