Her 1 Mayıs, bu topraklarda heyecan ve merakla beklenir. Günler öncesinden burjuvazinin medyası 1 Mayıs aleyhine yayınlar yayınlamaya başlyarak, kafalar bulandırılmaya çalışılır. Bu yıl yaşananlar çok farklı olmadı. Günler öncesinden kanlı 96 1 Mayıs’ının görüntüleri üzerimize boca edildi. 1996 yılında Kadıköy’de yapılan mitingde öldürülen devrimciler yok sayıldı o görüntülerde. Kitlenin üzerine saldırtılan polislerin, alınan tavır karşısında nasıl kaçtıkları da yok sayıldı. Gösterilen yalnızca cam kırıp, çiçek ezen barbarlardı. Medya bas bas bağırıp gelme diyordu, 1 Mayıs’a gelme.
Ve 1 Mayıs’a gelindiğinde Adana’sından İstanbul’una, Dersim’inden İzmir’ine Türkiye ve Kürt coğrafyasının bir çok yerinde 1 Mayıs gösterileri yapıldı.
İstanbul bu mitinglerin içerisinde her zaman önemli bir yerde durdu. Yaklaşık 60 bin emekçi Kadıköy alanında taleplerini haykırdı. Düzen karşısındaki toplu resim, son dönemlerde uygulanmaya başlayan sosyal yıkım politikalarına karşı bir duruşun da ifadesiydi.
İstanbul’daki kutlamalar için HKM’lerinde içinde yer aldığı Devrimci 1 Mayıs Platformu 4 Nisan 2005’te kamuoyuna deklare edildi. Başta emperyalist-kapitalist politikaların yol açtığı işsizlik ve sefaletin teşhiri olmak üzere, yanı başımızda süren savaşın haksızlığı, Kürt ulusunun kendi kaderini tayin etme hakkı önündeki engellerin kaldırılması, bayrak histerisinin sonucu gelişen şoven-faşist saldıralar karşısında durulması ve düzen partilerine, şarkıcılara, topçulara açık olan Taksim Meydanı’nın emekçilere, işçi sınıfına da açılması gerektiği yönünde bir kampanya başlattı. Taksim Meydanı üzerindeki yasağın 12 Eylül yasağı olduğunu belirten basın açıklaması yaptı. Devrimci 1 Mayıs Platformu kendisini daha iyi anlatabilmek için işçi ve emekçilere dönük işçi toplantısı gerçekleştirdi. 77, 89 ve 96 1 Mayıs şehitlerinin anmalarını yaptı. Sonuçta en kitlesel kortejlerden biri olan Devrimci 1 Mayıs Platformu alana damgasını vurdu.
Sendikacıların yüzbinleri getireceğiz söyleminin ne kadar da gerçek dışı olduğu bir kez daha bu 1 Mayıs’ta görüldü. Sendikalarla alana gelen kitlede gözle görülür bir azalma vardı. Sendikal mücadele cephesindeki bu durum, iş kolu üzerinden örgütlenme tarzı noktasında kafa yorulması gereken bir konu olduğu açığa çıkmıştır.
Sendikal bürokrasi uzun yıllardır yaptığı devrimci yapıları dıştalama taktiğini bu senede uygulamıştır. Alana girişi başarabilmiş olan devrimci yapılar, alanda işçilerle, emekçilerle buluşamamıştır. Sendikal bürokrasinin ‘işçiyi kaçırma’ politikası bu anlamda başarıya ulaşmıştır. DİSK kortejinde taşınan ‘fabrikamı, işimi, ülkemi seviyorum’ dövizleri de sendikal anlayışın nerelere vardığının göstergesidir.

2005 1 Mayıs’ından bize umut, coşku ve mücadele kalmıştır.
Yaşasın Devrim ve Sosyalizm
Yaşasın Devrimci Kurtuluş Mücadelemiz