Ezilenlerin Savunma Hakkı Meşrudur
Bu temel vurgulardan sonra, daha güncele, özellikle Kürt yurtsever kesimdeki “savunma hakkını kullanma” sorununa gelebiliriz.
Bir dönemi, Kürt ulusal özgürlük mücadelesinde tarihsel bir kırılma dönemini ifade ettiği için, İmralı sürecinin altını çizmekte yarar var: Daha önce, örneğin, “İmralı Kavşağında Kürt Ulusal Sorunu “ adlı çalışmamızda sık sık ifade ettiğimiz üzere, emperyalizmin “YDD” ilanı, devrimci Kürt hareketinde yeni bir dönemin ilk ipuçlarını veriyor, erken iktidar hastalığı erken çözüme dönüşüp, Kürt pragmatizmi ile Marksizmden uzaklaşma, ateşkes vb. ile hızla yeni arayışlara giriliyor. Bu “yeni arayış” KUKM’de yaşanan tıkanma ile güçleniyor; en son İmralı çizgisi olarak ifade edilen, “2. Manifesto”, “demokrasi ve Uygarlık Projesi” vb. ile tanımlanan İmralı savunmalarında ifadesini bulan “Demokratik Çözüm” projesi ile tasfiyeye dönüşüyor. Bugünlerde “Bir Halkı Savunmak” adı ile kitaplaşan (Bunu başka bir yazıda ele alacağız) ve her yerden bir parça alarak, liberalizme teorik dayanaklar bulma çabaları, özünde, İmralı’daki ilk savunmanın teorize edilmesinden başka bir şey değildir. Anarşizmin, çevreciliğin, sivil toplumculuğun, burjuva liberalizminin garip bir harmanlanması, yeniden pişiriliyor ve bunu A. Öcalan “Benim son 10-15 yıllık ideolojik krizim buydu. İktidar olgusunu çözdüm, ideolojik krizi aştım, bu konuda netleştim.” (Özgür Halk S: 151) olarak tanımlıyor. Bu “devletsiz” bir toplumun bugünden, İmralı’da bir ütopya olarak tanımlanmasından öte, “ideolojik kriz”in, YDD ilanı ile güncelleşmesinin itirafı oluyor. Hatırlanmalıdır, devrimci sosyalizm, “İmralı Kavşağında Kürt Ulusal Sorunu” ile, sadece bu liberal tasfiyecilikle arasına kalın bir çizgi koymakla kalmıyor, “devrim” adına, bu kargaşada tüm misak-ı millici, sosyal şöven tezlerle de bir kez daha hesaplaşıyor.
Konumuzla bağlantısı açısından ifade etmekte fayda var, aslında İmralı’da yaşanan, yurtsever kesimde sık sık ifade edilen, salt bir strateji değişimi vb. değildir; esas olarak yaşanan yol ayrımında ulusal mücadelenin etkilediği tüm sınıflar içinde Kürt yoksullarının değil, Kürt liberal burjuvazisinin çıkarlarının seslendirilmesidir. Tüm devrimci kazanım ve değerlerin, bizzat “önderliği” tarafından, bir dizi iç ve dış nedene bağlı olarak, dünyada bir benzerinin olmadığı biçimde tasfiyesidir. Dahası ortada sözü edilen bir “tek taraflı ateşkes” değil, silahlı mücadeleye son verildiğinin ilanıdır. Yani İmralı’da örneğin 1993 ve sonrasında İmralı savunmasında da açığa çıktığı gibi bizzat TC’nin yönlendirmesi ile gündemleşen ateşkes taktikleri değil, silahlı mücadele ile hiç bir sonucun alınamayacağı, burjuva hümanizmi ile “kan ve göz yaşı” edebiyatı ile silahlara vedanın ilanıdır. Temsili düzeyde “barış grupları”nın teslim olması, oligarşinin emperyalist özlemlerine “güç katma” önerileri ile sonuç alınamamış, hatta “Başkanın bir bildiği var, taktik yapıyor” yanılgılarına karşı bizzat Öcalan taktik yapmadığını, kendisini anlamadıklarını ifade ediyordu. Ve beş yılda olan budur; sürecin “af”a, ana dilde eğitime, ardından sadece dil eğitimine, ardından AB’ye, yol haritasına, Zana davasındaki gelişmelere bağlanması, gerillanın ve silahlı grupların bunun pazarlığında kullanılması; ama Oligarşinin süreci uzatarak Kürt ulusal hareketini içten çürütme taktiği izlemesi, sorunu gündemin alt sıralarına itelemesi, ulusal hareket içinde en geri kesimleri koparıp almaya çalışması ve Osman Öcalan ve ekibi bağlamında bunu başarması... Tabi yine bu beş yılda bizzat Kongra-Gel’in açıkladığı gibi, oligarşi askeri operasyonlarından, tecrit politikalarından, Kürt sorunundaki imha ve inkar politikasından da vazgeçmemiştir. Dahası, bir yandan silahlı mücadeleye ve şiddete bizzat “barış” adına karşı çıkan, bu stratejik yönelime “kendini adayan” bir önder ve bu stratejik yönelimin ifadesi olarak İmralı çizgisi varken; diğer yanda ise devrimci çizgi ve değerlerden uzaklaşmış ancak hala gerilla ordusu olan, bunu pazarlık konusu yapan çok özgün bir silahlı reformizm örneği söz konusudur. Kürt ulusal sorununun devrim ve UKKTH ilkesinden soyutlanarak “seçmeli ders”, “dil sorunu”na indirgendiği bir süreçte bu gerilim arasında sıkışma söz konusudur. İşte bu sıkışma sürecinde, bir yanda “demokratik ve ekolojik toplum” projeleri varken, DEP’lilerin tahliyesiyle ilan edilen demokrasi milatları, diğer yanda ise tek taraflı ateşkes ilanına son verme ve savunma hakkının kullanılacağı açıklamaları; işte Hazirana böyle girildi.
İlk elde şu söylenebilir: Savunma hakkı, bir halkın, hele de söz konusu olan sömürgecilik ilişkileri ile yok sayılan Kürt ulusunun en doğal hakkıdır, meşrudur, zorunludur. Devrimci sosyalizm, her türden reformizmin dillendirdiği silahlara veda, hatta hızını alamayıp silahlı mücadeleye karşı “sokağa çıkma” önerilerini dikkate alması ve tartışması bir yana bu rezilliğe tam cepheden tavır alır. Devrimci şiddetin, tarihte bir çok örneği görüldüğü gibi, NATO karşıtı, anti-emperyalist mücadelede saldırıya uğrayıp, mahkum edilmeye çalışılması tesadüf değildir. Bu sorun, yani devrimci şiddet sorunu reformizm ile devrimcilik arasında yol ayrımına işaret eder. Unutulmasın; örneğin 15 Ağustos atılımı, Kürt devrimci dinamizminin ilk kurşunu (aslında burada “ilk kurşun” sembolik olarak ifade edilmektedir, Kürt devrimci dinamizmi TDH’den ve Vietnam devriminden etkilenerek çok önceleri ilk kurşunu atmıştır.) sadece sömürgeciliğe değil, kendine yabancılaşan, kimliğini unutan Kürt insanına değil, bunları da kapsayarak reformizme karşı da atılmıştır. Bugün “barış” için Kürt reformist liberalleri ile her türden legalist ve reformistlerin aynı platformda buluşması şaşırtıcı değil, ama “ilk kurşun”da bu reformistler, hatta bazı devrimci çevreler, Kürt devrimci dinamizmine cepheden tavır alanlardır. Tıpkı 1984 15 Ağustosunda olduğu gibi, elbette bir dizi özgünlüklerle birlikte, bugün savunma hakkına karşı gelenler kendi rollerini oynuyorlar, ama bunun asla affedilemeyeceğini bilmeliler. Savunma hakkı, direnme hakkı proletarya ve ezilen halkların meşru hakkıdır, bu hak kullanılmalıdır. Bu hak kullanılmadan en küçük demokratik kazanım bile mümkün değildir.
İkinci olarak, kullanılan savunma hakkı bir stratejiye dayanmamaktadır. Hedef olarak ifade edilen “ekolojik ve demokratik toplum”a ulaşmak için, “kaos aralığından” gelişecek demokrasi, devlet ve burjuvazi ile emekçi sınıfların uzlaşması ile, üçüncü bir alanda “ikna” ile gelişecektir. Evrimci olan bu anlayışın sosyalizmi “kapitalizmin mezhebi” olarak görmesi, hatta sosyalizmin kapitalizmi yaşattığını iddia etmesi, şiddetin lanetlenerek iktidar ve devleti amaçlamayan bir mücadele perspektifinin benimsenmesi, en bayağı “demokrasi” söylemiyle anarşist, çevreci, feminist tezlerin mistik bir atmosferle kurgulanması söz konusudur. İşte savunma hakkı böyle bir siyasal çerçeve üzerine inşa ediliyor. Doğal olarak ulusal kurtuluş geçersiz ilan edilip, Bağımsız-Birleşik-Demokratik bir Med ülkesi hedefi bir yana atılıyor, “ortak vatan”da “anayasal vatandaşlık” için, AB ütopyası canlı tutuluyor, hatta bunun için kulis yapılıyor. Savunma hakkı, silahlı direniş böylesi bir stratejiye bağlanıyor. Burada amaç ile araç arasında çelişki, özünde bir stratejiye dayanmayan ve pazarlık unsuru olarak kullanılan gerilla hareketi ve silahlı mücadele vardır.
Bizzat kongre kararıyla tanımlanan savunma hakkı şu koşula bağlanıyor:
“Kongra-Gel, aşağıdaki koşullar ekseninde geliştirilecek karşılıklı bir ateşkes ile barış yolunun açılacağına inanmaktadır. Israrlı çabalarımız karşılık bulduğunda ve kalıcı barışın bu ön koşullarına uygun bir yaklaşım sergilendiğinde Kongra-Gel yasal demokratik zemine geçme de dahil, her türlü çözümleyici yaklaşıma açık olacaktır.
* Önderimiz A. Öcalan’a dönük ağır tecrit uygulamaları kaldırılmalıdır. Yaşam ve sağlık koşulları düzeltilmelidir.
* Halk Savunma Güçlerine karşı yürütülen operasyonlar durdurulmalı, savaş kışkırtıcılığı yapan çeteler ve çeşitli savaş grupları dağıtılmalıdır.
* Halkın yasal demokratik eylemleri ve sivil örgütlenmesine yasak konulmamalı, halka dönük her türlü şiddet ve özel savaş uygulamalarına son verilmelidir.
* Barışçıl çözümüm ön şartı olarak diyalog ortamının yaratılması için girişimde bulunulmalıdır.
* Kalıcı bir barışın sağlanması için taraflar ve sorunun muhatabı olan güçler arasında karşılıklı yeni bir ateşkes ve saldırmazlık anlaşmaları imzalanmalıdır.” (Özgür Halk S: 151)
Düşünün... amacını: “İnsanlığın demokrasi, özgürlük, eşitlik ve adalet özlemini ve bunu gerçekleştirme imkanları bakımından geldiği düzeyin çağdaş ifadesi olan Demokratik Ekolojik Toplum felsefesini evrensel düzeyde savunmak. Bu temelde alternatif olarak devlet kurmayı ve sınıflı toplum uygarlığını hedeflemeyen, demokratik kurumlaşma ve sivil toplum gücüne dayalı toplumu demokratikleştirerek iş ve rol koordinasyonu işleviyle sınırlayan, cins sorununu eşitlik ve özgürlük temelinde çözen, insanın doğayı tahakküm altına alıp, hoyratça tahrip ve talan edilmesine son vererek, öz bilinçli bir gerçekleşme olan insanı doğal varoluşun bir bileşeni gören ve insan-insan, insan-doğa ilişkisini uyumlu, bütünleyen bir düzeye kavuşturan Demokratik-Ekolojik Toplumu kurmak.” (Kongra-Gel Tüzüğü/ Özgür Halk S:151) olarak ilan eden bir örgütün ateşkes önerisi budur. Cümlelerdeki bozukluk bir yana, böylesi bir amaç için silaha ihtiyaç yoktur, bu politik çizgi sosyal demokrasinin bile gerisindedir. Üçüncü bir alanda inşa edilecek “Demokratik-Ekolojik Toplum” projesi için sivil itaatsizliğe dayalı bir eylem çizgisi, dernekçilik yeter de artar bile.
Bu tutarsızlığa işaret ederek öneriye gelirsek; öneri adı üstünde “karşılıklı ateşkes belgesi” olarak tanımlanmaktadır. Defalarca söyledik, tekrarlayalım, aslında ortada “karşılıklı ateşkes” hiç bir zaman olmadı. 1993’ten bu yana ilan edilen tek taraflı ateşkeslerin politik sonuçları bir yana, aslında İmralı’da geliştirilen “Demokratik Cumhuriyet” projesi silahlara vedanın öteki adıydı. Yani “ateşkes” değil şiddet ve silahtan arındırılma savunuldu. Şimdi, gelinen süreçte, bu bir kalem darbesiyle “tek taraflı ateşkes” noktasına indirgeniyor, bilinçler bir kez daha karartılıyor. Ve sıralanan koşullar, en başta “demokratik zemine geçme”, yani düzen içine evrilmeyi, düzene eklenmeyi gönüllü ilan ediyor. Özünde bu beş yılda tüm bunlara net yanıtlar vardır, bunu anlamak için yeni koşullar öne sürmeye gerek yoktur. Dahası bu koşullar yeni olmadığı gibi, örneğin 1993 ateşkes önerisi ile kıyaslanınca çok daha geri konumdadır. Koşullara gelince, A. Öcalan üzerindeki ağır tecrit uygulamalarının kaldırılması, sık sık dillendirildiği üzere, 117 şehitle hala devam eden F tiplerine karşı mücadele hiç dikkate alınmadan, F tipi cezaevine sevktir. Ayrıca oligarşinin yanıtı tecridin ağırlaştırılması olmuştur. Ve aslında sıralanan koşulların odak noktası “diyalog” kavramındadır. Diyaloğun olduğu koşullarda, AB’ne giren sömürgecilikle “yasal zeminde” buluşmak söz konusudur.
Söz konusu koşulların politik zemini zayıftır, gerillanın düzen içine çekilmesi bazı kırıntılar karşılığında pazarlık aracıdır. Ve burada yeni bir şey yoktur, kendi içinde gerilim içeren bu politikalar Kürt ulusunu özgürlüğe götüremez, tam tersine içi boş demokrasi söylemleriyle kitlelerin bilinçleri karartılmaktadır. Kürt halkının böyle masallara ihtiyacı yoktur, devrim ve sosyalizm tek çözümdür. Yeni bir devrimci yükselişle, Kürt proletaryasının öncülüğünde Kürt ulusu hak ettiği yeri alacaktır. Kürt ulusunun emperyalizme ve sömürgeciliğe payanda olmaya, hatta bunlardan birini tercih etme aymazlığı ile lekelenmeye sürüklenmesi kabul edilemez bir durumdur. Kürt ulusunu böylesi maceralara çekmek isteyenler tarihin karşısında suçludur. Doğru ve devrimci bir önderlikle bağımsız, birleşik, demokratik ve sosyalizme yürüyen bir ülke Kürt ulusunun özlemidir, böylesi bir özlem ancak devrimin güncelleşmesiyle anlamlıdır.
Türkiye devrimi ile Mezopotamya devrimi birbirini besleyen, birbirinden etkilenen, iç içe geçmiş iki halka gibidir. Elbette her ülke proletaryası kendi öz politik örgütüyle kendi devrimini örerken, bu coğrafyada halkların birleşik cephesi, birlikte mücadele şarttır. Devrimci sosyalist önderlikler ve halkların kurtuluş cephesinin güçlenmesi sadece bu coğrafyanın değil, Ortadoğu’nun ve Ortadoğu halklarının çıkarınadır.
Sahte çözümler değil, halkları devrim kavgası özgürleştirir. Sosyalizm tüm demokratik sorunların gerçek çözüme kavuştuğu toplumsal sistemdir. Sosyalizmi hedeflemeyen hiç bir mücadele gerçek kurtuluşun yolunu göstermez. Halklar bu yoldan, mücadeleyi büyüterek özgürleşecektir.