Heba Edilen Sonbahar
Bütün bunlar belki ayrıntı gibi görülebilir. Üstümüze yüklenmekte olan "geri çevrilemez" ve "karşı konulamaz" bir saldırı karşısında yine de birkaç noktanın korunduğu, tipik sendikacı tavrıyla söylenebilir. İşçi sınıfının yirmi yıllık kayıpları bir anda unutulup, unutturulup 55 milyonluk zammın bugünkü "kötü zamanlar"da yine de fena olmadığı iddia edilebilir. 55'in 65 ya da 75 olması da mesele değildir. Ama asıl sorun daha derindedir. Asıl sorun, bir bütün olarak emekçilerin ve bütün ezilenlerin üzerine yüklenen neoliberal düzenin, toplam emekçiler kitlesini parça parça karşısına alarak tepkiyi çözmesi ve böylece genel bir muhalefet cephesi tehlikesini savuşturmasıdır.
Böyle bir genel muhalefet cephesi kurulması ihtimalinin olup olmadığı ayrı bir tartışma konusudur. Doğrusu, bütün kârlı kamu alanlarının ve bu arada sağlık ve eğitimle ilgili olanların da sermaye gruplarına peşkeş çekilmesine cepheden karşı çıkan bir duruş yerine, sadece A ya da B fabrikasındaki sorun üzerinden giden ve oralarda da son tahlilde çalışanların "işten atılmayıp sürgün edilmesi"ne razı olan anlayış, bugün en iyi niyetli sendikalarda bile çok yaygındır. Toplu bir emekçi direnişinin mümkün olabileceğine olan inançsızlık, çoğu zaman tek tek parçaları korumak için umutsuz direnişleri gündeme getirmektedir. Ama burada önemli olan, mevcut sendika bürokrasisinin üst kesiminin böyle bir zayıf ihtimali bile baltalaması ve IMF politikalarının dolaylı desteğini oluşturmasıdır.
Türk-İş yönetiminin yaptığı tam olarak budur. Ne alınıp ne verildiğinin ötesinde, Türk-İş yönetimi, KESK'ten ve muhalif sendikalardan gelen çağrıları kulak arkası ederek, yangından mal kaçırır gibi masaya oturup "işi bağlamış" ve kenara çekilmiştir. Böylece, aylardır "iş Yasası"'yla ve IMF emriyle dayatılan diğer paketlerle geliştirilen saldırı kampanyasının önündeki pürüzlerden biri etkisiz kılınmıştır. Ağustos ayı için KESK'in planladığı genel eylem süreci belki yine etkili olacaktır ama sınıfın bütününü kapsayan genel bir tutuma dönüşmeyecektir. Tek Gıda-İş Doğu ve Güneydoğu Anadolu Şube Başkanı Mecit Amaç'ın dediği gibi, emekçilerin gücünü birleştirme fırsatı "heba edilmiş"tir. Önümüzdeki haftalarda "Kamu Reformu" adı altında dayatılacak olan yeni bir saldırı dalgasının da önü işte böyle düzlenmektedir.
Yani burada söz konusu olan şey, herhangi bir zamanda herhangi bir toplu sözleşmenin "bağlanması" değil, hükümetin ve IMF'nin politikaları üzerinde hiç olmazsa bir ölçüde baskı oluşturabilecek bir eylem döneminin defterinin dürülmesidir. Türk-İş yönetiminin yaptığı şeyi sadece dar görüşlülük olmaktan çıkarıp düpedüz bir "alan boşaltma" haline getiren de işte budur.

Sendikal Bürokrasilere Karşı Taban İnisiyatifi
Sonuç olarak, Türk-iş yönetimi, 2003 sonbaharında hükümetin elini rahatlatma işini görmüş ve emekçilerin zaten pek sağlam olmayan birlikteliğini bölüp köşesine çekilmiştir. Şimdi, kamu çalışanları ve özelleştirilen işletmelerin çalışanları açısından yine iş başa düşmüştür. KESK'in bu ay içinde düzenleyeceği eylemlilikler bir yana, geçtiğimiz ay fabrika kapısına dikilip özelleştime için gelen Güney Koreli firma yetkililerini içeri sokmayan Malatya TEKEL işçileri, "kahrolsun hain işbirlikçiler" sloganıyla aslında bu konuda iyi bir örnek vermiş bulunuyorlar. Aynı örneği izleyen Adana Sigara Fabrikası işçileri de Güney Koreli şirket yetkilileri ve Phillips Morris'in danışmanlığını da yapan Özelleştirme İdaresi Başkanlığı Başdanışmanı Çağlayan Çetin'i fabrikalarına sokmadılar. Petkim işçilerinin aylardır yaptığı hazırlıklar ise biliniyor.
Sonuçta her şeye rağmen işçiler ve kamu çalışanları, emekçilere karşı girişilen bu büyük saldırıya direneceklerdir. Ancak, asıl sorun, emekçilerin toplam kitlesini kucaklayacak büyük bir cephenin yaratılmasıdır. Bu noktada artık yerel şubeler platformlarının öne çıkarak inisiyatifi tümüyle ele almaları kaçınılmazdır.