“Papatya Toplamak” ve ABD için Ölmek Şimdi, 2003’teyiz...
ABD Savunma Bakanlığı’nın kodomanlarından Mark Steven Kirk, Mehmet Ali Birand’la söyleşisinde şöyle diyor: “Siz Iraklı bir terörist olsanız ve öldürdüğünüz her Amerikan askerinin haberinin CNN’de, New York Times gazetesinde haber olduğunu görseniz, bunun Amerikan kamuoyunda, ABD’nin Irak’tan çekilmesini gerektirecek kadar geniş bir savaş karşıtı kampanyaya yol açabileceğini farketseniz, Amerikalı öldürmeye son verir misiniz?”
Ve sonra devam ediyor Mr. Kirk: “Peki siz o Iraklı terörist olsanız, karşınıza bu kez Amerikan değil de Türk askeri çıkartılsa ve onları öldürerek medyada haber olamayacağınızı bilseniz, öldürmeye devam eder misiniz?”
Cheap Soldier... Ucuz Asker!
50 yıl sonra, yeniden aynı yerdeyiz... Her şey gayet basit, siz ucuz askerler, diyor Mr. Kirk, gazetelerde haber bile olmazsınız, ölüp gidersiniz ve o kadar değersiz ölüler olursunuz ki, sonunda öldürmeye bile değmeyeceğiniz anlaşılır...
Ve Ertuğrul Özkök, “Japon askeri gidiyor, ya biz?” diye soruyor, Kore rezaletinden 50 yıl sonra, Irak’tan bahsederken... “Biz”den kastettiği kendisi değil tabii ki, kendisinin İkitelli’den bir yere kımıldamaya niyeti yok! Ama akıllar fikirler bol! Meseleye “anti-Amerikan duygularla değil, serinkanlılıkla bakmak gerektiğini” söylüyor bize.
ABD’nin Irak’ta bir bataklığa saplandığı yolundaki görüşleri de büyük bir askeri uzman edasıyla reddediyor; o her şeyi biliyor, efendileri adına güvence veriyor, “ABD güçleri istihbarat alanında bölgeye daha yeni yeni hákim olmaya başladı” merak edilecek bir şey yok!
“30’a yakın ülkenin askeri” oradayken, “hatta Japonya bile asker gönderirken” kenarda durmak ise ona göre bölgede bir ‘’Orta Şark cücesi’’ olmayı kabul etmekten ibarettir.
Bir başka işbirlikçi-yardakçı, Fatih Altaylı ise daha açıksözlü. Bilinen seviyesiz üslubuyla soruyor: “Türkiye tavşan boku olabilir mi?” Yanıtı hazır, elbette olamaz ve olmamalı.
‘’Bizim askerimizin orada ne işi var” diyenlere acıyor Fatih Altaylı. Koca Türk milletinin böyle küçük kaygılara boğulmaması gerektiğini söylüyor.
Peki bu arada Bağdat caddelerinde Amerikan ordusunun yerine devriye görevi yaparken kafalarına bomba filan düşerse ne olacak?
‘’Bir tek askerimizin burnu kanarsa...” diyor Altaylı ve yanıtlıyor: “Kim ister kanamasını. Ama adı üstünde bu da ordu. Bir ordunun işi tehlikesiz kırlarda papatya toplamak mıdır?”
İşte bu kadar! Altaylı, ordunun görevinin en azından ne olmadığını tanımlamış oluyor: Ordu papatya toplamaz!
İşbirlikçilik, politik literatürde ekonomik, siyasal, vb. çıkarlarla bağlantılı olarak tanımlanan bir şeydir. Uşaklık ise bir meslektir ve mesleklerin çoğu gibi bir süre sonra yalnızca iş olmaktan çıkar, kişilik haline dönüşür.

ABD celp çıkarıyor!
Son derece açık, o kadar açık ki, tezkereye gerek duyduklarında bunu kendilerine bile nasıl açıklayabileceklerini bilmiyorlar: Irak’ta her geçen gün biraz daha derinleşen işgal bataklığında bunalan ABD emperyalizmi, kendisi yerine ölmek üzere kukla asker istiyor.
Savaş sırasında ilerici insanlığın keşfettiği “canlı kalkan” uygulaması bu kez emperyalistlerin aracı olarak gündeme geliyor. Bağdat sokaklarında Irak direnişinin roketlerine ve mermilerine hedef olmaları için ABD emperyalizminin canlı kalkanlara, kukla askerlere ihtiyacı var ve bunları işbirlikçi ülkelerden toplamayı hedefliyor.
İlk elde bu celbe birinci tertipten katılmak isteyenlerin listesi pek kalabalık sayılmaz. ABD uşaklığında eski sömürgeleri geride bırakan Bulgaristan, Macaristan, Polonya gibi eski sosyalist ülkelerin hain yöneticileri ve El Salvador, Honduras gibi ülkelerin kukla oligarşileri bu sınıfta yer alıyor.
Bütün bunlar içinde en sefil, en yüzkızartıcı durumda olanlar ise Türkiye’li işbirlikçilerdir.
Savaş sırasında halkın baskısı ve kendi kafa karışıklıkları yüzünden emperyalizme iyi uşaklık edemediklerini düşünen oligarşinin temsilcileri bu kez “fırsatı kaçırmama” telaşına düşmüşlerdir. ABD tarafından açıkça ilan edilmiş bir talep olmadığı halde kendilerini ortaya atıp ille de paralı asker olmak istediklerini dile getiren bu onur yoksunu yöneticiler gerçekten de utanç verici bir durumdadırlar. “Polonyalılar 50 asker gönderip neler neler kazandılar” diye dövünen Sabancılar, Koçlar ve bütün diğer akbabalar bu kez “şansın ayaklarına geldiğini” düşünüyorlar ve aşağılık kan pazarlıklarında başı çekiyorlar. Hükümet üyeleri ayaklarına kadar gidip ABD’li çocuk katillerine yalvar yakar oluyorlar ve bağışlanmak için binbir türlü taklayı atıyorlar.
Özel Harp Dairesi’nin kontr-gerilla timini Süleymaniye’de çuvala geçirip haddini bildirmekten çekinmemiş olan Pentagon ise yerli uşakların burnunu iyice sürtmek için asker talebi konusunda hiç de hevesli davranmıyor. Son derece açıkça “gönderirseniz gönderin, pazarlık yok” diyerek kestirip atıyor ve uşakların daha da alçalmalarını istiyorlar.
Her şey çok açık... Ve o kadar açık ki, bunu nasıl izah edeceklerini, nasıl kotaracaklarını tartışmak için toplantı üzerine toplantı yapıyorlar. Bir yandan Eylül ayında mutlaka meclisi toplayacaklarını söylüyorlar, diğer yandan “askeri değil politik işlevler” gibi ipe sapa gelmez, kimsenin ve en çok da ABD’nin ciddiye almayacağı şeyler söylüyorlar.
ABD’ye gittiklerinde derslerini iyi bellemiş öğrenciler gibi hemen önce perde arkasının baykuşlarına, Washington Post’a gidip ağlaşıyorlar; “elektrik, içme suyu, benzin ürünleri, telekom ve sağlık” alanlarında ihaleler istiyoruz diyorlar. Polonyalılara özenen kan müteahhitlerinin ellerine tutuşturdukları listelerde hangi kârlı iş alanları varsa onları sayıp kurtlar sofrasından pay istiyorlar. Üstelik, “ABD bizim deneyimimizden faydalansın” gibi komiklikler yapıp “yüzyıl boyunca orayı yönettik. İyi tavsiyeler verebiliriz” diye küstahlıklar sergiliyorlar.
Karşı taraf ise taşeron firmalara alışkın. Powell, “Irak’ta iş olanaklarının artacağını, hem Irak halkının hem Türk şirketlerinin durumdan yararlanacağını” söylüyor.
Ama hemen sonra bir başkası ekliyor: “Türkiye’nin asker göndermesi mümkün olursa bu ilişkilerimiz için büyük bir fırsat yaratır. Pazarlık yapmayacağız. Asker gönderip göndermemeye hükümet karar verecek.”

“Kendimi bir arada tutamıyorum...”
Aslında Irak işgalinin geldiği son noktada ABD’nin Bağdat sokaklarına salıp bekçilik yaptıracağı güçlere ihtiyaç duyduğu kesindir. Irak’ta artık her gün bir ya da iki ABD askerinin öldüğü ve ayrıca direnişçi güçlerin de gitgide organize olduğu biliniyor.
Üstelik direnişin gitgide Saddam’ın dışındaki güçlere doğru kaydığı haberleri de ortalığı kaplamaktadır. Ama kesin olan şey, Irak halkının artık ciddi bir direniş gösterdiği ve sokaklarda devriye gezen işgal ordusunun hiçbir biçimde güvenlikte olmadığıdır.
Bu koşullarda bölgeye gelen general Abizaid’in birdenbire “Kore” zamanlarını hatırlaması ve özellikle Tükiye’ye göz kırpması boşuna değildir. Üstelik bu göz kırpma, bazılarının sandığı gibi Güney Kürdistan için değil, tam da Bağdat ve Felluce, Tıkrit içindir.
Bağdat ABD için cehenneme dönmüştür. “Ezildim. Kendimi bir arada tutamıyorum. İçimdeki her şeyi kaybediyorum ve bizi yeniden savaşın içine gönderiyorlar... Kötü hissediyorum. Gerçekten içimde bir hastalık var. Artık hiç özgür hissedemiyorum kendimi” diyor ABD askerlerinden biri.
Bir başkası ise eşine yazdığı mektuba “ben her zaman iyimser biriyimdir” diye başlıyor, “ama sana şunu söyleyeyim ki, bu bazen çok zor oluyor. Şimdilerde, hâlâ burada oluşumuza bir neden bulamıyorum ve bu beni deli ediyor. Bu biraz da benim şu inancımı pekiştiriyor: Ben yalnızca, Washington’daki takım elbiselilere yapılacak bir sunumdaki grafik çizgilerinden biriyim. Hayatım, ‘Alanda şu kadar sayıda askerimiz var’ diye konuşanların gözünde, bir yüzdelik diliminden ibaret. Gerçekten şunu düşünüyorsun; hükümet seni gözden çıkardı, hiçbir görev ve dönüş tarihi olmaksızın, seni çürümeye terk etti.”
“Moralimiz yüksek de değil, düşük de. Moral diye bir şeyimiz yok. İki kere eve döneceğimiz söylendi; her ikisinde de Irak’ta kalma emri aldık. Temel eğitimde askerlere vaaz edilen “onur” ve “dürüstlük” nerede? Ön cepheye yaklaştıkça, askerlere yapılan muamele kötüleşiyor. Her asker ishal oldu, çünkü bir ayı aşkın süredir taze sebze yemedik. Bu arada, General Blount ve arkadaşları (bizim ele geçirdiğimiz) Bağdat Uluslararası Havayolları’ndaki Burger King’de keyif çatıyor.”
İşte Özkök’ün güvenli olduğu konusunda yemin billah ettiği Bağdat’taki durum budur. Üstelik, direnişin Saddam tarafından organize edildiği ve dolayısıyla o yakalandığında her şeyin biteceği yalanı da artık tutmuyor. Irak’ta her gün yeni direniş örgütleri beliriyor ve “ne Saddam ne ABD” sloganı gitgide daha fazla yayılıyor ve hatta bölgeyi iyi tanıyan gazeteci Robert Fisk’e göre Saddam ailesinin ortadan kaldırılması direnişi daha da güçlendirecektir. “Birçok Iraklı, bugüne dek direnişi desteklemekten çekiniyordu” diyor Fisk, “Onlar; Amerikan işgalinin sona ermesinin yaşlı diktatörün geri gelmesiyle sonuçlanacağından korkmaktaydılar. Öyleyse; Saddam ve oğulları ölürse, işgale karşı muhalefet daha da artacaktır.”

Gidin ve Gelmeyin! Bu Toprakların Size İhtiyacı Yok!
Sonuçta, neresinden bakılırsa bakılsın, Türkiye’den istenen şey, geçen seferki “savaşa katılma” durumundan daha aşağılık, daha onursuzca bir şeydir: İşgal kuvvetlerinin taşeronluğu! Ölmek ve öldürmek için bodyguardlık!
Kan satarak özür dilemek, yapmak istedikleri şey budur.
Bu projeyi gerçekleştirirler ya da gerçekleştiremezler, bu ayrı bir sorun; ama sadece yapılmak istenen bile yeterince iğrençtir.
Şimdilerde piyasada yok, belki sahaflardan bulunabilir, eski bir CIA istasyon şefi olan Philip Agee’nin Uruguay-Paraguay maceralarını anlattığı bir kitabı vardır. Orada ek maaşını CIA’dan alan cumhurbaşkanlarından, genelkurmay başkanlarından ve başka birçok şeyden söz edilirken, köşe yazarlarının özel önemi de vurgulanır. Agee, isim vermez kitapta ama Uruguay’daki bütün büyük medya yazarlarının maaşa ve hediyelere bağlı olduğunu söyler.
Bir gün, Amerikan emperyalistleri, bu topraklardan defolup giderken, elçilikleri tamamen boşaltmaya zaman bulamazlarsa eğer, çok şey öğreneceğimiz kesin...
İşçi sınıfı ve emekçiler ise bu konudaki yanıtlarını aylar öncesinden vermişlerdir.
İşci sınıfı ve emekçiler, kirli bir işgal ordusunun Bağdat sokaklarındaki bekçisi olmanın onursuzuğunu taşımak istemiyorlar.
İşçi sınıfı ve emekçiler, Ortadoğu’daki bu kanlı işgalin bir an önce tümüyle sona ermesini ve ABD emperyalizminin yalnızca Irak’tan değil, bütün Ortadoğu’dan derhal defolup gitmesini istiyorlar. Irak’ta ABD işgal ordusunun askerlerine sıkılan her kurşun bu anlamda bütün dünya emekçilerinin ortak duygularının ifadesidir.
İşçi sınıfı ve emekçiler, Türkiye’deki emperyalist gizli-işgalin de tümüyle sona ermesini ve bu topraklarda tek bir üs, tek bir ticari işletme, tek bir ajanlık merkezi bile kalmamasını istiyorlar.
İşçi sınıfı ve emekçiler, bütün emperyalist anlaşmaların, bütün IMF sözleşmelerin derhal yırtılıp atılmasını istiyorlar.
İşçi sınıfı ve emekçilerin emperyalist çıkarlar için dökecek bir damla kanı yoktur.
İşçi sınıfı ve emekçiler Bush ve çetesi için Iraklı çocukların kanına da girmek istemiyorlar.
ABD’nin askerlik çağrısına uymak isteyen onursuzların yolu açık olsun!
Iraklıların kanı üzerine inşaat yapmak isteyen hırsız müteahhitler, bir koyup üç alma heveslileri, kalemini CIA’ya satmış basın sülükleri, Amerikan madalyalı generaller, siz önden buyrun!
Yolunuz açık olsun!
Gidin ve bir daha gelmeyin!
Bu toprakların size ihtiyacı yok!
Bu toprakların özgürlüğe, halkların eşitliğine ve kardeşliğine, sömürüsüz-sınıfsız bir topluma ihtiyacı var!
Ve hiç kimsenin şüphesi olmamalıdır: Emperyalizm yalnızca Ortadoğu’dan değil bütün dünyadan sökülüp atılacak, yarının barış ve özgürlük dünyası emekçilerin namuslu elleriyle kurulacaktır.