ALP ATA AKÇAYÖZ

19 Aralık operasyonu sürecinde 22 Aralıkta Ümraniyede şehit düşen Alp Ata Akçayöz yoldaşımız 1971’de Kars merkeze bağlı Çakmaklı köyünde dünyaya geldi. Demokrat denilebilecek bir aile ortamında büyüdü. Daha çocukken İstanbul’a gelen Ata, öğrenimini lisede bırakmasına rağmen aile ortamının da etkisiyle birçok üniversite mezununu geride bırakacak bir kültürel birikime sahipti. Oldukça genç yaşta atıldığı çalışma hayatında devrimci çevrelerle buluşması fazla sürmedi.

Kısa bir süre Kar-Der’e gidip geldi. Hareketimizden kopan THKP-C Savaşçıları grubuyla çalışma hayatında tanıştı ve ilk örüigütsel faaliyetleri burada oldu. ‘91 sonrasında devrimci sosyalist harekete katıldı. Maltepe Tekstil İşçileri Derneğinin kuruluşunda ve daha birçok alanda çalışma yürüttü. ‘96’da yediğimiz bir operasyon sonrasındaki kimi gelişmelerden dolayı bağlantımız koptu. Bu süreçte esnaflık yapan Ata ulaşabildiği tüm devrimcilere her türlü desteğini-yardımını sunarak, devrim cephesine hiçbir zaman uzak durmadı. ‘99’da bir DHKP-C operasyonu ile Ümraniye cezaevine geldiğinde hareketimizle yeniden bağ kurdu. Kısa sürede tahliye olmasına rağmen ilk operasyonun uzantısı niteliğindeki ikinci bir operasyonla yeniden yakalandı.

19 Aralık operasyonunun üzerinden 2 yıl geçti. Yani 2 yıldır Ata, aramızda yok. Oysa boşluğunu her an hissedebiliyoruz. Kahkahasını, esprilerini, sevecenliğini, bilgisini, tecrübelerini, duygu yoğunluğunu, çalışkanlığını... ya da tüm bunların ve çok daha fazlasının toplamı olarak Ata’yı özlememek mümkün mü?

Değişik ortamlarda, gereklilikten dolayı ya da tesadüfen hiç tanımadığınız yoldaşlarınızla bir araya gelirsiniz. Bazen tüm verili durumlara rağmen kanınız uyuşmaz. Bazen de tek bir sözcük bile etmeden kırk yıllık dost oluverirsiniz kısa sürede. İşte Alp Ata, bu ikincisinin virtüözü gibiydi. Beden dilinden bakışlara, jestlere kadar insan sevgisi, yoldaşlık duygusu taşıyan herkesi yüreğindeki sonsuz ırmağa çağırıyordu. Onun bu davetini yanıtsız bırakmak için insanlığın temel değer yargılarıyla belirgin bir açı oluşturacak kadar bürokratlaşmış olmak gerekir ancak. En sevmediği şeylerin başında gelirdi Ata’nın da; kendi amacıyla bu ölçüde yabancılaşmış yaşamlar, kişilikler, yapılar.

Bulunduğu her ortama neşe, sevinç ve moral, coşku taşıyan, sonsuz insan sevgisiyle ortamı anında ısıtan bir insandı Ata. Paylaşmaktan keyif alan, bu yüzden her konudaki şaşırtıcı bilgi birikimini sergilerken karşısındakinde en ufak bir rahatsızlık yaratmayan Ata, sadece konuşarak değil, yaparak, üreterek çalışarak paylaşmanın erdemini yaşamıyla her an yeniden üretiyordu. Yaptığı her işe sevgisini ve güzelliğini katardı. Aklın ve erdemin diyalektiğini, yaptığı her işte yeniden üretebilmeyi becerebilirdi. İdeolojik ve kültürel/yaşamsal birikimiyle bunu başarabilmesi için “kendisi olması” yeterliydi. Çalışkanlığı, birikimi ve disiplini ile bir devrimci yaşam kaynağıydı adeta.

19 Aralık operasyonu başladığında her haliyle bu niteliklerine yeni örnekler üretmeye devam ediyordu. Sibirya’dan farksız nöbet yerimiz, onun eli değdiğinden sıcacık çayların içildiği bir sohbet mekanına dönüvermişti. Sayesinde epey “son çay” içtik. Sonra Konferans salonunda gofret dağıtan bir Noel Baba gibiydi, sonra bayanlar koğuşunun yemekhanesinde günlerdir gazdan dumandan kurumuş susuz boğazımızı ıslatacak, yağmur sularından elde edilmiş suyu dağıtıyordu. En son halay çekerken o her zamanki gülümsemesiyle kaldı belleğimde. Ne oynuyorsun diye sorsam, hemen o çocuksu muzipliğiyle “kepez oyunu” deyiverecekti sanki. Kepez” son günlerde Ata’nın deyim yerindeyse “joker kelimesi” olmuştu. Bir oyun havasında, herşeyin ismi onun dilinde “kepez”e dönüşebiliyordu...

Şimdi tüm bu yazdıklarımı okuyabilse tüm mütevaziliğiyle “yok daha neler” deyip durmaksızın güleceğini getirebiliyorum gözlerimin önüne...

Sonra o çocuk bakışlarını, gülüşlerini görüyorum yoldaşça kurulan her ilişkide. İşte o zamanlar seni aramızda buluveriyorum. O, hiç kaybetmediğimiz yerde; yani sıcacık bir yoldaş yüreğinin olduğu her yerde. Özlemini bu sıcaklıkta eritmeye çalışıyoruz, ama yine de seni çok özlüyoruz...